شیعه نیوز:
پرسش
آیا می‌توانید حدیثی از کتاب‌های اهل سنت به من بدهید، که طبق آن پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم )، گاهی اوقات برای امام حسین( علیه السلام ) اشک می‌ریخت؟ اهل سنت می‌گویند که در اسلام، گریه کردن و عزاداری برای مرده حرام است؟ آنها می‌گویند که چرا ما برای مرگ پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) عزاداری نمی‌کنیم؟ از پاسخ شما تشکر می‌کنم.
پاسخ اجمالی
با توجه به پرسش مطرح شده، پاسخ را در دو بخش ارائه می‌کنیم:
1. گریه کردن بر مرده: اصل گریه و حزن یک امر فطری، بلکه غریزی است که نه تنها اقتضای طبیعت انسان، بلکه در برخی از حیوانات نیز وجود دارد که این نیاز به استدلال ندارد. منتها اگر نهیی از طرف شارع مقدس رسیده باشد، باید از این کار اجتناب نمود. امّا نه تنها برای این موضوع نهیی نرسیده، بلکه پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) این مسئله را در سخن و رفتارشان مورد تأیید قرار دادند که برای نمونه یک حدیث را از منابع معتبر اهل سنت نقل می‌کنیم.
انس می‌گوید: ابراهیم روی دستان پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در حال جان دادن بود که اشک از دیدگان آن حضرت( صلی الله علیه و آله و سلم ) جاری بود و فرمود: چشم اشک می‌ریزد، قلب محزون می‌شود امّا چیزی غیر از خشنودی خدا بر زبان جاری نمی‌کنیم، ابراهیم قسم به خدا که ما برای تو محزون می‌باشیم.[1]
گفتنی است که در سنن ابن ماجه و برخی از منابع دیگر اهل سنت این سخن پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) در پاسخ به اعتراض خلیفه اول و دوم بیان شده است.[2]
2. گریه پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) بر امام حسین( علیه السلام ): زمانی که اصل گریه بر مردگان مورد تأیید پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) قرار گرفت، با آن استدلالی که در ذیل آن بیان شد، پس فرقی نمی‌کند که این گریه برای ابراهیم فرزند پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) باشد، یا برای امام حسین( علیه السلام ) نوه و یکی از اوصیای او باشد، علاوه بر این‌که در منابع شیعی روایات بسیاری دال بر گریه پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) برای امام حسین( علیه السلام ) نیز وجود دارد.[3]
[1]. «حَدَّثَنَا هَدَّابُ بْنُ خَالِدٍ وَشَیْبَانُ بْنُ فَرُّوخَ کِلَاهُمَا عَنْ سُلَیْمَانَ وَاللَّفْظُ لِشَیْبَانَ حَدَّثَنَا سُلَیْمَانُ بْنُ الْمُغِیرَةِ حَدَّثَنَا ثَابِتٌ الْبُنَانِیُّ عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِکٍ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ وُلِدَ لِی اللَّیْلَةَ غُلَامٌ فَسَمَّیْتُهُ بِاسْمِ أَبِی إِبْرَاهِیمَ ثُمَّ دَفَعَهُ إِلَى أُمِّ سَیْفٍ امْرَأَةِ قَیْنٍ یُقَالُ لَهُ أَبُو سَیْفٍ فَانْطَلَقَ یَأْتِیهِ وَاتَّبَعْتُهُ فَانْتَهَیْنَا إِلَى أَبِی سَیْفٍ وَهُوَ یَنْفُخُ بِکِیرِهِ قَدْ امْتَلَأَ الْبَیْتُ دُخَانًا فَأَسْرَعْتُ الْمَشْیَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَقُلْتُ یَا أَبَا سَیْفٍ أَمْسِکْ جَاءَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَأَمْسَکَ فَدَعَا النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ بِالصَّبِیِّ فَضَمَّهُ إِلَیْهِ وَقَالَ مَا شَاءَ اللَّهُ أَنْ یَقُولَ فَقَالَ أَنَسٌ لَقَدْ رَأَیْتُهُ وَهُوَ یَکِیدُ بِنَفْسِهِ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَدَمَعَتْ عَیْنَا رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ تَدْمَعُ الْعَیْنُ وَیَحْزَنُ الْقَلْبُ وَلَا نَقُولُ إِلَّا مَا یَرْضَى رَبُّنَا وَاللَّهِ یَا إِبْرَاهِیمُ إِنَّا بِکَ لَمَحْزُونُونَ»، قشیری نیسابوری، مسلم بن الحجاج، المسند الصحیح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله صلى الله علیه وسلم(صحیح مسلم)، محقق: عبد الباقی، محمد فؤاد، ج 4، ص 1807، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، بی‌تا.
[2]. ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج 5، ص 69، 1578.
[3]. حسن ابن ابی الحسن، دیلمی، إرشادالقلوب، ج 2، ص 296، شریف رضى، 1412 هجرى قمری.
T