پرسش
آیا بدن عنصری پیامبر اسلام ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امامان ( علیه السلام ) در همان زمینی که دفن شده اند قرار دارد؟
پاسخ اجمالی
طبق برخی از روایات، بدن عنصری پیامبر اسلام ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امامان معصوم ( علیه السلام ) در همان زمینی که دفن شده اند، قرار ندارد، بلکه بعد از مدتی، بدن پاک آنان به عرش الاهی انتقال می یابد. نمونه هایی از این روایات در پاسخ تفصیلی آمده است.
پاسخ تفصیلی
طبق برخی از روایات، بدن عنصری پیامبر اسلام ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امامان معصوم ( علیه السلام ) در همان زمینی که دفن شده اند، قرار ندارد، بلکه بعد از مدتی، بدن پاک آنان در عرش الاهی، [1] نزد پروردگارشان هستند؛ اما آن زمین، به جهت جسم مطهّر پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امامان ( علیه السلام ) که در ابتدا آن جا بوده، شرافت پیدا می کند، و به واسطه نزول ملائکه و نظر کردن آنان به زائرین خود، آن مکان شریف و مبارک است؛ اگر چه جسدهای پاک آنان به عرش الاهی انتقال داده شد. [2]
همان طور که در روایات می خوانیم:
[1] . ر.ک: نمایه های «عرش و کرسى»، سؤال 60 (سایت: 296) ؛ «مفهوم عرش و کرسی»، سؤال 254 (سایت: 2004) ؛ «خداوند و استقرار در عرش»، سؤال 4987 (سایت: 5441) .
[2] . ر.ک: اسفراینى، ملا اسماعیل، انوار العرفان، تحقیق: نظرى، سعید، ص 338 و 339، دفتر تبلیغات اسلامى، قم، چاپ اول، 1383ش؛ استر آبادى، محمد جعفر، البراهین القاطعة فی شرح تجرید العقائد الساطعة، ج 4، ص 240، مکتب الأعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، 1382ش؛ فیض کاشانى، الشافی فی العقائد و الاخلاق و الاحکام، ص 901 و 902، دار اللوح المحفوظ، چاپ اول، 1425ق.
[3] . در برخی از روایات چهار روز دارد؛ (شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج 6، ص 106، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 ش).
[4] . «مَا مِنْ نَبِیٍّ وَ لَا وَصِیٍّ حَتَّى یُرْفَعَ بِرُوحِهِ وَ عَظْمِهِ وَ لَحْمِهِ إِلَى السَّمَاءِ وَ إِنَّمَا یُؤْتَى مَوَاضِعُ آثَارِهِمْ وَ یُبَلِّغُونَهُمْ مِنْ بَعِیدٍ السَّلَامَ وَ یُسْمِعُونَهُمْ فِی مَوَاضِعِ آثَارِهِمْ مِنْ قَرِیب»؛ (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص 329 و 330، نشر مرتضوی، نجف، چاپ اول، 1356ق؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 577، نشر جامعه مدرّسین، قم، چاپ دوم، 1404ق).
[5] . مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 25، ص 376، نشر اسلامیة، تهران، سال چاپ: مختلف، چاپ مکرر؛ کامل الزیارات، ص 329.
T