حضرت محمد بن علی (علیه السلام) فرزند امام رضا (علیه السلام) و حضرت سَبیکه نوبیه (س) نهمین اختر تابناک امامت و ولایت (علیه السلام) در دهم رجب سال ۱۹۵ هجری قمری در مدینه به دنیا آمد.
امام محمد تقی جواد الائمه (علیه السلام) بعد از ۱۷ سال امامت در سن ۲۵ سالگی در بغداد به شهادت رسید و در شهر کاظمین دفن شد.
تقی، زکی، قانع، رضی، مختار، متوکل [۷]، مرتضی و منتجب از القاب و ابوجعفر و ابوعلی از کنیه‌های امام نهم (علیه السلام) است.
روایات و احادیث زیادی از امام جواد (علیه السلام) به یادگار مانده است که گزیده ای از سخنان گوهر بار ایشان را در ادامه بخوانید.
گزیده ای از سخنان گهربار امام محمد تقی (علیه السلام)
حدیث اول
الأیامُ تَهتِکُ لَکَ الأمرَ عَنِ الأسرارِ الکامِنَةِ
روزگار رازهاى نهان را بر تو آشکار مى کند.
[ همان، ص ۳۶۵]
حدیث دوم
مَنِ استَحسَنَ قَبیحا کانَ شَریکا فیهِ
هر که کار زشتى را نیک بشمارد، در آن کار شریک است.
[ بحار الأنوار، ج ۷۵، ص ۸۲]
حدیث سوم
مَن هَجَرَ المُداراةَ قارَبَهُ المَکرُوهُ
آن که سازش و مدارا را ترک کند، ناگوارى به او روى آورد.
[ بحار الأنوار، ج ۶۸، ص ۳۴۱.]
حدیث چهارم
إظهارُ الشَّیءِ قَبلَ أن یُستَحکَمُ مَفسَدَةٌ لَهُ
آشکار کردن چیزى پیش از استوار شدن، مایه تباهى آن است.
[ تحف العقول، ص ۴۵۷]
حدیث پنجم
مُلاقاةُ الإخوانِ نُشرَةٌ و تَلقیحٌ لِلعَقلِ و إن کانَ نَزرا قَلیلاًِ
دیدار برادران مایه سلامتى و رشد عقل است؛ اگرچه بسیار اندک باشد.
[ الأمالى، مفید، ص ۳۲۹]
حدیث ششم
مَنِ انقَادَ إلَى الطُّمأ نینَةِ قَبلَ الخُبَرةِ فَقَد عَرَضَ نَفسَهُ لِلهَلَکَةِ و العاقِبَةِ المُتعِبَةِ
هر که پیش از آزمودن، به کسى اطمینان کند، خود را در معرض هلاکت و فرجامى رنج آور قرار داده است.
[ بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۳۶۴]
حدیث هفتم
لا یَضُرُّکَ سَخَطُ مَن رِضاهُ الجَورُ
خشم کسى که خشنودى اش ستم گرى است، به تو زیان نمى رساند.
[همان، ج ۷۵، ص ۳۸۰]
حدیث هشتم
غِنَى المُؤمِنِ غِناهُ عَنِ النّاسِ
توانگرى مؤمن در بى نیازى از مردم است.
[ همان، ص ۱۰۹]
حدیث نهم
مَن لَم یَعرِفِ المَوارِدَ أعیَتْهُ المَصادِرُ
کسى که راه ورود به کارى را نشناسد، راه برون شدن از آن درمانده اش مى کند.
[ همان، ج ۷۵، ص ۳۶۴]
حدیث دهم
مَن رَضِیَ بِدونِ الشَّرَفِ مِنَ المَجلِسِ لَم یَزَلِ اللّه ُ و مَلائِکَتُهُ یُصَلُّونَ عَلَیهِ حَتّى یَقومَ
هر که از نشستن در پایین مجلس خرسند باشد، خدا و فرشتگانش پیوسته بر او درود مى فرستند تا آنگاه که برخیزد.
[ تحف العقول، ص ۴۸۶]