«ابو یوسف» مکث کوتاهی کرد و با تبسم گفت: ای متوکل! به خدا قسم، «قنبر» غلام مولایم علی(ع) نزد من برتر از توست. او این سخن را گفت و حکم شهادت خویش را امضا کرد.
ابو یوسف، یعقوب‌بن اسحاق دورقی معروف به «ابن سکیت نحوی» از معدود ایرانیان نحوی و صاحب کرسی تدریس ادبیات عرب به شمار می‌رفت.
تبحر
و تخصص او تا جایی بود که «متوکل» خلیفه وقت عباسیان او را به عنوان معلم
فرزندان خود برگزید. ابو یوسف که از خواص شیعیان امامان جواد و هادی
علیهم‌السلام بود؛ با اکراه این مسئولیت را بر عهده گرفت.
روزی از روزها متوکل عباسی، سرخوش و شادان، بادی در غبغب انداخت و رو به «ابن سکیت» گفت: پسران من (معتز و مؤید) نزد تو برتر هستند یا پسران علی‌بن ابی‌طالب (حسن و حسین)؟
ابو یوسف که از این پرسش جاهلانه و قیاس هتاکانه متوکل بر افروخته شده
بود، گفت: به خدا سوگند! «قنبر» غلام مولایم علی، نزد من از تو و پسرانت
محبوب‌تر است.
خلیفه ستمگر عباسی که عیشش منقّص شده بود، ابروان را
در هم کشید و نعره برآورد: این نادان را تنبیه کنید و زبانش را از قفا
بیرون بکشید!
به گواه تاریخ (جلد یک صفحه 24 کتاب کافی) غلامان دربار متوکل روز پنجم رجب سال 244 هجری «ابن سکیت» شیعه علوی و مدافع حریم ولایت را شکم دریدند و به شهادت رساندند
.
KHABAR ONLINE