به گزارش «شیعه نیوز»،الهام پورمولایی کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی درباره دروغگویی اظهار کرد: دروغگویی یکی از بدترین صفاتی است که هر فردی می‌تواند داشته باشد. این صفت منشا فساد است. فرد دروغگو به مرور محبوبیت خود را از دست می‌دهد، تنها می‌شود و قابل اعتماد نیست.
او بیان کرد: اگر دروغگویی در کودک نهادینه شده، در آینده او به مشکلات بسیاری دچار می‌شود که این مشکلات جبران پذیر نیستند. والدین باید فواید صداقت و عواقب دروغگویی را به فرزندانشان به زبانی ساده گوشزد کنند تا کودکانشان بتوانند احساسات خود را به راحتی بیان کنند.
این کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی افزود: کودکی احساسات خود را به راحتی بیان می‌کند و مورد خشم و غضب والدین قرار نمی‌گیرد، هرگز دروغ نمی‌گوید، زیرا دروغگویی در کودکانی مشاهده می‌شود که والدین آنها زمانی که فرزندشان کار اشتباهی را انجام می‌دهد، او را به شدت تنبیه می‌کنند. به طور مثال کودک لیوانی را به طور ناخواسته می‌شکند و والدین طوری او را تنبیه می‌کنند که کودک مجبور می‌شود برای فرار از تنبیه والدین دروغ بگوید و این کار اشتباه را به گردن شخص دیگری مانند خواهرش بیندازد. هر چقدر سخت‌گیری‌های والدین افزایش پیدا کند، قوه دروغگویی فرزندان فعال‌تر می‌شود برای اینکه از خودشان در برابر کار اشتباه محافظت کنند.
دروغگویی در کودکان زیر چهار سال ناشی از چیست؟
پور مولایی تاکید کرد: دروغگویی در کودکان زیر چهار سال به علت تخیلات قوی و دامنه لغات کم آنهاست. به طور مثال آنها در تخیلات خود ممکن است بگویند من سوار پرنده‌ای بزرگ شدم و به آسمان رفتم.دروغگویی در کودکان زیر چهار سال چندان برای ما اهمیت ندارد، اما پس از این سن دروغگویی برای ما ارزش پیدا می‌کند.
او تصریح کرد: در برخی مواقع کودکان در محیط خانواده دیده نمی‌شوند به عبارتی والدین به آنها توجه لازم را نمی‌کنند، بنابراین برای اینکه کودک پیش والدینش عزیز شود، به آنها می‌گوید که من فلان کار را انجام داده‌ام، در این صورت والدین از فرزندشان خیلی خوششان می‌آیند و احساس رضایت می‌کنند.توجه برای کودکان بزرگترین نیاز است، بنابراین کودک دروغ می‌گوید تا مورد توجه والدینش قرار بگیرد.
این کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی گفت: در برخی مواقع هم والدین صاحب چند فرزند هستند. والدین نباید فرزندانشان را با یکدیگر مقایسه کنند به طور مثال فرزندی کاری را انجام می‌دهد، ولی فرزند دیگر توانایی انجام همان کار را ندارد. در این شرایط والدین ممکن است به او بگویند که بی‌عرضه هستی، بنابراین فرزندی که به او چنین برچسبی زده شده است، مجبور است دروغ بگوید تا مورد تایید والدینش قرار بگیرد.
پور مولایی اظهار کرد: حتی اگر کودکی دروغگو بود، ما انگ دروغگویی را به او نمی‌زنیم و به او نمی‌گوییم که چرا اینقدر دروغگوست. اگر والدین هنگامی که کودک خطای عمدی یا غیر عمدی را انجام می‌دهد با حالت دیکتاتوری، قهری و شتاب زده با او برخورد کنند و کودک را کتک بزنند، در این صورت کودک دروغ می‌گوید تا مورد تنبیه والدین خود قرار نگیرد.در برخی مواقع هم که کودک در سنین پایین قرار دارد، او دروغ می‌گوید و والدین از این کار فرزندشان، خوششان می‌آید و به او می‌خندند، بنابراین این صفت نابه‌هنجار در کودک رشد پیدا می‌کند.
او یادآوری کرد: والدین نباید احساس ناامنی، ضعف و حقارت را در فرزندشان ایجاد کنند. به طور کلی والدین نباید هنگامی که کودک کار اشتباهی را انجام می‌دهد او را به شدت تنبیه کنند یا با او توهین آمیز برخورد کرده، زیرا این تنبیه موجب می‌شود که انگیزه‌ای برای دروغگویی در کودک شکل بگیرد.