امام حسن مجتبی( علیه السلام ) که بود؟ و چه فضائل و مناقبی داشت؟

شیعه نیوز:
پرسش
امام حسن( علیه السلام ) در چه سالی متولد شد؟ و در چه سالی صلح نامه بین آن‌حضرت و معاویه امضا شد؟ کدام‌یک از همسرانش با نیرنگ معاویه، آن‌حضرت را مسموم کرد؟ مدت زمان خلافت آن‌حضرت چند سال بود؟ و مشهورترین صفات آن‌حضرت چیست؟
پاسخ اجمالی
امام حسن مجتبی فرزند امام علی بن ابی‌طالب( علیه السلام ) در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. در سن 37 سالگی با وی برای خلافت و جانشینی امام علی( علیه السلام ) بیعت شد. مدت حکومت و زمامداری حضرتش شش ماه و سه روز به طول انجامید. پس از آن تحت شرایط و عوامل خاص در سال 41 هـ.ق با معاویه صلح کرد و از کوفه به مدینه مراجعت نمود و مدت ده سال در مدینه زندگی کرد، سرانجام با دسیسه و نیزنگ معاویه به دست همسرش(جعده دختر اشعث کندی) به شهادت رسید، و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگش(فاطمه بنت اسد) به خاک سپرده شد.
به اعتراف دوست و دشمن، امام مجتبی( علیه السلام ) در کمالات و فضایل اخلاقی انسانی کامل بود: قرابت و نزدیکی آن‌حضرت به رسول الله( صلی الله علیه و آله و سلم )، علاقه و محبت پیامبر نسبت به وی، دارا بودن بیشترین شباهت به رسول الله، یکی از مصادیق آیه تطهیر، حضور با پیامبر در جریان مباهله، تواضع و سخاوت فراوان، عبادت زیاد، به اتفاق برادرش(امام حسین) سرور جوانان بهشت بودن، برخی از بارزترین خصائص و ویژگی‌های اخلاقی و کمالات آن‌حضرت است.

پاسخ تفصیلی
امام حسن مجتبی، فرزند امام علی بن ابی‌طالب( علیه السلام )، سرور جوانان بهشت است.[1]
بنابر گزارش مشهور بین شیعه[2] و اهل‌سنت،[3] امام حسن( علیه السلام ) در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. البته نقل‌های ضعیفی هم وجود دارد که یکی از آنها زمان ولادت آن‌حضرت را ماه شعبان ذکر می‌کند.[4] شاید این تاریخ با تاریخ ولادت امام حسین اشتباه شده باشد.
کنیه و القاب
کنیه‌ امام حسن مجتبی( علیه السلام ) ابو محمد است.[5] برخی گفته‌اند: این کنیه را پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) به امام حسن( علیه السلام ) داد.[6] در هفتمین روز ولادتش حضرت فاطمه(س) قنداقه امام حسن را – در پارچه‌ای از حریر بهشتی که جبرئیل برای پیامبر آورده بود – خدمت پدر آورد و پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) نام حسن را بر وی نهاد.[7]
لقب‌های آن‌حضرت عبارت اند از: سیّد، زکی، مجتبی و تقی.[8]
همسران و فرزندان
در مورد تعداد همسران و کنیزان امام حسن( علیه السلام ) اختلاف زیادی وجود دارد؛ اما از آن‌جا که برخی از گزارش‌ها به انگیزه تخریب شخصیت حضرتشان جعل شده است، نمی‌توان به تمام آنها اعتماد کرد.[9]
به هر حال در منابع گوناگون برای امام حسن( علیه السلام ) هفت همسر، دو کنیز، و چهارده،[10] پانزده،[11] شانزده،[12] بیست و سه[13] و یا بیست و پنج[14] فرزند ذکر شده است:
1. «ام بشیر»: دختر ابو مسعود بن عقبة‏ خزرجیه؛ امام( علیه السلام ) از او سه فرزند به نام‌های زید، ام‌الحسن و ام الحسین(ام الخیر[15]) داشت.[16]
2. «خوله»: دختر منظور بن زبّان؛ امام از او فرزندانی به نام‌های حسن،[17] محمد اکبر، و دو دختر که در همان کودکی از دنیا رفته‌اند، داشت.[18]
3. «ام اسحاق»: دختر طلحة بن عبیدالله؛ امام( علیه السلام ) از او صاحب سه فرزند به نام‌های حسین ملقب به اثرم، طلحه و فاطمه شد.[19]
4. «ام‌کلثوم»: دختر فضل بن عباس بن عبدالمطلب بن هاشم؛ امام( علیه السلام ) از او چهار فرزند به نام‌های محمد اصغر، جعفر، حمزه و فاطمه داشت.[20]
5. «جعده»: دختر اشعث بن قیس بن معدب؛ امام( علیه السلام ) از او دو پسر به نام‌های اسماعیل و یعقوب[21] و دو دختر که در کودکی از دنیا رفتند، داشت.[22]
6. «صافیه»: امام( علیه السلام ) از او صاحب یک فرزند به نام ام عبدالله که نام اصلى او فاطمه است، شد. ایشان مادر امام باقر( علیه السلام ) است.[23]
7. «زینب»: دختر سبیع بن عبدالله؛ امام( علیه السلام ) از او صاحب یک فرزند به نام عبدالله اصغر شد.[24]
8. «بقیله»(کنیز):[25] امام( علیه السلام ) از این کنیز صاحب سه فرزند به نام‌های قاسم، عمر(ابوبکر[26]) و عبدالله شدند[27] که همه آنها در روز عاشورا به شهادت رسیدند[28] و نسلى از آنان باقى نماند.[29]
9. «ظمیاء»[30](کنیز): مادر عبدالرحمن،[31]
البته، در برخی منابع تاریخی گزارش شده است که امام حسن مجتبی( علیه السلام ) همسری به نام عائشه خثعمیّه داشتند که او را طلاق دادند.[32]
مدت امامت و حکومت
هنگام ارتحال ملکوتی پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم )، امام حسن( علیه السلام ) هفت سال و چند ماه، یا هشت سال داشت. زمانی که امامت بعد از علی( علیه السلام ) به ایشان رسید، 37 ساله بود.[33] و مدت امامت آن‌حضرت ده سال به طول انجامید.
شیخ مفید در کتاب ارشاد می‌گوید: «زمان بیعت (امامت) امام مجتبی روز جمعه 21 رمضان سال چهل هجری بود».[34]
مدت حکومت و زمام‌داری آن‌حضرت شش ماه و سه روز به طول انجامید و در سال 41 هـ.ق بین او و معاویه صلح‌نامه امضا شد.[35] پس از اجرای صلح، امام حسن( علیه السلام ) از کوفه به مدینه مراجعت نمود و مدت ده سال آخر عمر شریفش را در آن‌جا ساکن بود.[36]
فضایل و مناقب
تاریخ نویسان درباره امام حسن مجتبی( علیه السلام ) فضایل و مناقبی را ذکر کرده‌اند که برخی از آنها چنین است:
1. نام‌گذاری امام حسن از سوی خداوند
جابر بن عبدالله می‌گوید: هنگامی که حضرت زهرا(س) امام حسن( علیه السلام ) را به دنیا آورد، به امام علی( علیه السلام ) گفت: «برایش نام انتخاب کن». علی( علیه السلام ) فرمود: «من در نام‌گذاری این فرزند بر پیامبر خدا پیش نمی‌گیرم». قنداقه امام حسن را خدمت رسول الله( صلی الله علیه و آله و سلم ) آوردند و گفتند: یا رسول الله! برایش نام انتخاب کن. پیامبر فرمود: «در این نام‌گذاری بر خدای متعال سبقت نمی‌گیرم». پس خدای متعال به جبرئیل وحی فرستاد که محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ) صاحب فرزند شد، به جانب وی برو، تبریک بگو، و به او بگو که علی نسبت به تو مثل هارون نسبت به موسی است، پس نام فرزند هارون را بر وی بگذار. جبرئیل بر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرود آمد، تولد فرزند را از جانب خداوند بر وی تبریک گفت و گفت: خدای متعال فرمود: «نام مولود فاطمه را به اسم پسر هارون نام‌گذاری کن». پیامبر فرمود: «نام پسر هارون چیست؟» جبرئیل گفت: شبر. پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: «زبان ما عربی است!» پس جبرئیل در جواب گفت: «او را حسن نام بگذار» و پیامبر نام حسن را برایش برگزید.[37]
2. امام حسن؛ سرور جوانان بهشت
جابر از پیامبر خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) نقل می‌کند: «هر کس خواست سرور جوانان بهشت را ببیند، پس به چهره حسن بن علی نگاه کند».[38]
3. هیبت و ابهت امام حسن، هیبت رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم )
ابن علی رافعی از پدرش، از جده‌اش زینب دختر ابی رافع، نقل می‌کند: حضرت فاطمه با دو پسرش(حسن و حسین) خدمت رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) رسید ... و فرمود: «این دو پسرانت هستند، پس چیزی به ارث و یادگار آن دو را بیاموز»، پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) چنین درباره آنها فرمود: «حسن، هیبت و ابهت مرا دارد. اما حسین دارای جود و بخشش و شجاعت من است». مؤیّد این روایت، روایتی است که محمد بن اسحاق نقل کرده است؛ کسی در شرافت بعد از رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) به حسن بن علی نرسیده است. وی می‌گوید: من در مسیر مکه خود شاهد بودم که امام حسن از مَرکبش پایین آمد و پیاده می‌رفت از همراهانش کسی نماند، مگر این‌که او نیز از مرکبش پیاده شد، حتی سعد بن ابی وقاص هم پیاده شد و در کنار حضرت راه می‌رفت.[39]
4. امام مجتبی؛ شبیه‌ترین مردم به رسول خدا
از انس بن مالک نقل شده است: کسی در شباهت به رسول الله مانند حسن بن علی نبود.[40]
5. شدیدترین ابراز محبت‌های رسول خدا نسبت به امام مجتبی
اسامة بن زید می گوید: شبى از شب‌ها برای حاجتى، در خانه رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) را کوبیدم، آن‌حضرت از خانه بیرون آمد، نیازم را گفتم و پیامبر حاجتم را برآورده ساخت؛ در آن حال حضرتش را دیدم چیزى بر خود پیچیده بود که نام آن‌را نمی‌دانستم! گفتم: یا رسول اللَّه! این لباس چه نام دارد؟ رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) لباس خود را باز کرد، دیدم حسن و حسین را در بغل داشت، سپس فرمود: «این دو فرزند، فرزند من و فرزند دخترم می‌باشند! خدایا! من آنها را دوست می‌دارم و تو دوست بدار هرکسی که آنها را دوست داشته باشد».[41]
در روایتی دیگر از بَراء بن عازب آمده است؛ من دیدم که حسن بر دوش رسول الله بود، در حالی که می‌فرمود: «خدایا! من او(حسن) را دوست می‌دارم، تو نیز او را دوست بدار».[42]
6. زهد و عبادت امام حسن
امام حسن مجتبی( علیه السلام )؛ عابدترین، زاهدترین و با فضیلت‌ترین مردم زمانش بود و زمانی که عازم حج می‌شد، با پای پیاده می‌رفت و گاهی هم پا برهنه. امام حسن زمانی که یاد مرگ می کرد می‌گریست و هنگامی که به یاد قبر و قیامت می‌افتاد، اشک از چشمانش سرازیر می‌شد.[43]
7. بذل و بخشش در راه خدا
امام مجتبی( علیه السلام ) اهل جود و بخشش بود و در میان مردم به این خصلت معروف بود. روایات فراوان در این‌باره آمده است؛ از جمله: «امام حسن( علیه السلام ) دو بار تمام زندگی‌اش را در راه خدا بین مستمندان تقسیم کرد».[44]
8. تواضع و محبت نسبت به فقرا
گزارش شده است: امام حسن( علیه السلام ) در حال گذر از جایی بود، دید عده‌ای از فقرا بر زمین نشسته‌اند و مقداری نانِ خشکِ خورد شده در سفره آنها است و مشغول خوردن هستند، از حضرت دعوت کردند از آن نان خشک میل کند، حضرت از مرکب پیاده شد در کنارشان نشست و از آن نان میل کرد، به برکت وجود امام نان آن‌قدر زیاد شد که همه از آن خوردند و سیر شدند، پس از غذا امام مجتبی( علیه السلام ) از آنها دعوت کرد و در منزل خود از آنان پذیرایی نمود.[45]
9. درباره فضیلت و شخصیت امام حسن( علیه السلام ) همین مقدار بس که آن‌حضرت از اهل بیت( علیه السلام ) است، کسانی که خداوند پلیدی را از آنان دور کرده و آنان را پاک و مطهر گردانید،[46] و از کسانی است که رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) به اتفاق آنان با نصارای نجران مباهله کرد.
شهادت
درباره تاریخ شهادت امام حسن مجتبی( علیه السلام ) در منابع اسلامی اختلاف نظر دیده می‌شود؛ پنجم ربیع الاول،[47] و 28 صفر سال پنجاه هجری[48] که مشهور قول دوم است.
امام حسن( علیه السلام ) به دست همسرش جعده(دختر اشعث کندی) از طریق سم به شهادت رسید.[49] این حادثه با دسیسه و نیرنگ معاویه و وعده ازدواج با پسرش یزید بن معاویه صورت پذیرفت. سرانجام امام( علیه السلام ) با نوشیدن زهر به دست همسرش به دیدار حق شتافت و امام حسین( علیه السلام ) پس از مراسم غسل و کفن، برادرش را در کنار مقبره مادر بزرگشان(فاطمه بنت اسد) در قبرستان بقیع به خاک سپرد.[50]
گفتنی است در صورت مشاهده گزارش‌های مستند دیگر، این پاسخ ویرایش و تکمیل خواهد شد.


[1]. شیخ طوسی، محمد بن حسن‏، تهذیب الأحکام، ج 6، ص 39، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1365ش.
[2]. شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 5، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، ج ‏1، ص 402، قم، مؤسسه آل البیت( علیه السلام )، چاپ اول، 1417ق؛ آل یاسین‏، شیخ راضى، صلح الحسن( علیه السلام )، ص 25، بیروت، اعلمى‏، چاپ اوّل‏، 1412ق.
[3]. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابة فی تمییز الصحابة، ج ‏2، ص 60، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1415ق؛ ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، ج ‏10، ص 226، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ دوم، 1418ق؛ سبط بن جوزی‏، تذکرة الخواص من الأمة فی ذکر خصائص الأئمة، ص 176، قم، منشورات الشریف الرضی‏، چاپ اول، 1418ق.
[4]. ابن حجر عسقلانی این قول را چنین نقل کرده است: «و قیل فی شعبان منها»؛ الإصابة فی تمییز الصحابة، ج ‏2، ص 60.
[5]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 5، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
[6]. امین عاملی‏، سید محسن، أعیان الشیعة، ج 1، ص 567، بیروت، دار التعارف‏، 1403ق.
[7]. الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 5.
[8]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی‌طالب( علیه السلام )، ج ‏4، ص 29، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.
[9]. ر. ک: «مطلاق بودن امام حسن مجتبی( علیه السلام )»، 1798؛ «زندگی‌نامه و فضائل و مناقب امام حسن مجتبی( علیه السلام )»، 1907؛ «نسبت طلاق زنان به امام حسن مجتبی( علیه السلام )»، 1559.
[10]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب ع، ج 4، ص 29، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.
[11]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 20، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
[12]. طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ص 213، تهران، دار الکتب الاسلامیة، تهران، چاپ سوم، 1390ق.
[13]. سبط بن جوزی‏، تذکرة الخواص من الأمة فی ذکر خصائص الأئمة، ص 194، قم، منشورات الشریف الرضی‏، چاپ اول، 1418ق.
[14]. ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، خامسه 1، ص 225 – 226، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ دوم، 1418ق.
[15]. قمی، حسن بن محمد بن حسن، تاریخ قم، ترجمه، عبد الملک قمی، حسن بن علی بن حسن، تحقیق، تهرانی، سید جلال الدین، ص 164، تهران، توس، 1361ش.
[16]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 213؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج‏ 2، ص 20.
[17]. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج‏ 2، ص 20.
[18]. الطبقات‏الکبرى، خامسة 1، ص 225 - 226.
[19]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 213؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 20.
[20]. الطبقات‏الکبرى، خامسة 1، ص 225.
[21]. تذکرة الخواص من الأمة فی ذکر خصائص الأئمة، ص 195.
[22]. الطبقات‏الکبرى، خامسة 1، ص 226.
[23]. همان. ر. ک: «زندگی‌نامه امام باقر ( علیه السلام )»، 17208.
[24]. همان.
[25]. همان، ص 226.
[26]. همان.
[27]. مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، ج ‏4، ص 29.
[28]. تاریخ ‏قم، ص 194.
[29]. الطبقات‏الکبرى، خامسة 1، ص 226.
[30]. همان.
[31]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ص 213؛ الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 20.
[32]. ر. ک: 86257، «عائشه خثعمیه، همسر امام حسن( علیه السلام )».
[33]. إعلام الورى بأعلام الهدی، ج ‏1، ص 402.
[34]. الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 9.
[35]. إعلام الورى بأعلام الهدی، ج ‏1، ص 402.
[36]. همان، ص 403.
[37]. همان، ص 411.
[38]. همان.
[39]. همان، ص 412.
[40]. مجلسى، محمد باقر، بحارالأنوار، ج 43، ص 338، بیروت، دار إحیاء التراث العربی‏، چاپ دوم‏، 1403ق‏.
[41]. مناقب آل أبی‌طالب( علیه السلام )، ج ‏3، ص 382؛ ترمذی، محمد بن عیسى، سنن الترمذی، ج 5، ص 656 – 657، مصر، شرکة مکتبة و مطبعة مصطفى البابی الحلبی، چاپ دوم، 1395ق.
[42]. قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج، المسند الصحیح المختصر بنقل العدل عن العدل إلی رسول الله( صلی الله علیه و آله و سلم )(صحیح مسلم)، ج 4، ص 1883، بیروت، دار الاحیاء التراث العربی، بی‌تا.
[43]. شیخ صدوق، محمد بن على‏، امالی، ص 178، تهران، کتابچى‏، چاپ ششم‏، 1376ش‏.
[44]. بحارالأنوار، ج 43، ص 339.
[45]. مناقب آل أبی‌طالب( علیه السلام )‏، ج 4، ص 23.
[46]. احزاب، 33؛ و نیز ر.ک: «آیه تطهیر»، سؤال 1504.
[47]. الطبقات الکبرى، ج ‏10، ص 354؛ شبراوى‏، جمال الدین، الإتحاف بحب الأشراف‏، ص 115، قم، دار الکتاب‏، چاپ اوّل‏، 1423ق.
[48]. طبرسی، فضل بن حسن، تاج الموالید، ص 82، بیروت، دار القاری، چاپ اول، 1422ق؛ طبری آملی صغیر، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص 159، قم، بعثت، چاپ اول، 1413ق؛ محدث اربلی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج ‏1، ص 486، قم، منشورات الرضی، چاپ اول، 1421ق؛ أعیان الشیعة، ج ‏1، ص 576.
[49]. ر.ک: «امام حسن( علیه السلام ) و جعده»، سؤال 4733.
[50]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج ‏1، ص 414.

T