به گزارش «شیعه نیوز»، متیس در مصاحبه‌ای با شبکه ان.آر.پی گفته است که در سال ۲۰۱۱ هدایت فرماندهی مرکزی و نظارت بر جنگ‌های افغانستان و عراق را بر عهده داشت. او اظهار کرد: “نیروهای تحت فرمان من قصد داشتند تا در هنگام پرورش ارتش افغانستان، طالبان را از بین ببرند. آن‌ها همچنین قرار بود تا در یک جدول زمانی دقیق از کشور خارج شوند. ما می‌توانستیم یکی از این دو گزینه را انجام دهیم، اما هیچ کدامش انجام نیافت.”
متیس تأکید کرد: “لازم است بدانید که در آغاز [جنگ] قصد دارید چه کاری انجام دهید و سپس نسبت به آن قوی عمل کنید و آن را نیمه قدم نگذارید. چالش‌های جدی برای سیاست‌گذاری وجود داشته تا بفهمیم دقیقا قصد داریم چه کاری انجام دهیم و سپس محکم به آن چشم‌انداز بپردازیم”. متیس ۶۸ ساله، رویکرد منزوی‌گرایانه رییس‌جمهور ترامپ که نقطه اساسی ریاست جمهوری وی بوده است را نیز مورد نقد قرار داد. وی نامی از ترامپ نبرد، اما تأکید کرد که چنین انزوایی می‌تواند موضع جهانی آمریکا را تهدید کند. وزیر دفاع پیشین امریکا گفت: “در طول تاریخ،وزیر دفاع ما می‌بینیم ملت ها با متحدین خود شکوفا می‌شوند و ملت‌های بدون متحدین از بین می‌روند”. این در حالی است که دونالد ترامپ غالبا با انتقاد از متحدین آمریکا، به ویژه اعضای ناتو، اظهار داشته که آن‌ها از آمریکا به خاطر امنیت خود بهره می‌برند، اما متیس تاکید کرد که متحدین ایالات متحده مورد نیاز هستند، به ویژه در امر مبارزه با تروریزم. متیس گفت: “آن‌ها در کنار ما بودند، زیرا ارزش‌ها را با یک‌دیگر به اشتراک می‌گذارند، این حس که تروریزم تهدیدی برای همه بود.”
وی تشریح کرد: “وقتی وارد این نوع شرایط می‌شوید، به همپیمانانی نیاز دارید که بتوانید بر آنان دستی داشته باشید. شما به همه آن‌ها احتیاج دارید، شما به رأی آن‌ها در سازمان ملل احتیاج دارید. شما به نیروهای آن‌ها احتیاج دارید.”
این اظهارات متیس در پی انتشار کتاب جدید وی صورت گرفته است. او گفت: “تنها آمریکا نمی‌تواند از مردم و اقتصاد ما محافظت کند.
در این زمان، می‌توانیم ابرهای طوفانی را جمع کنیم. نقش یک سیاست‌شناس برای یک رهبر کافی نیست. یک رهبر باید هوشیاری استراتژیک نشان دهد و به کشورهایی که هنگام بروز مشکل در کنار ما ایستاده‌اند، احترام بگذارد.
با بازگشت به یک موضع استراتژیک که منافع بسیاری از ملت‌ها را شامل می‌شود و می‌توانیم با آن هدف مشترکی ایجاد کنیم، می‌توانیم با این دنیای ناقصی که مشترکا اشغال کرده‌ایم، برخورد کنیم. در صورت عدم وجود، ما موقعیتی را به طور فزاینده‌ای خواهیم دید؛ موقعیتی که ما را در معرض خطر بیشتری در جهان قرار می‌دهد.