شیعه نیوز:ابن ابی الحدید می گوید: « وضع تا وقتی که حسن بن علی، از دار دنیا رحلت نمود: این چنین بود. در این هنگام مصیبت و فتنه بر شیعیان بیشتر شد، کار به جائی رسید که شیعیان در بین مردم از جان خویش ترس داشتند و یا از شهر خود فرار کرده و به طور پنهانی زندگی می کردند.[۱] امام محمد باقر (علیه‌السلام) می فرماید: « بیشتر مصیبت برای ما و شیعیان، بعد از رحلت امام حسن (علیه‌السلام) بود که در آن زمان در هر شهر ، شیعیان ما را می کشتند و دستها و پاهای آنها را به این گمان که شیعه هستند از بدن جدا می کردند. هر کسی که متّهم به دوستی و ارتباط با ما می شد، او را زندانی نموده و یا اموالش را غارت می کردند یا خانه اش را خراب می نمودند و این مصیبت و بلا هم چنان شدت یافت تا زمان عبید الله ابن زیاد»[۲] سال شصت هجری قمری، معاویه هلاک شد و پسرش یزید، طبق بیعتی که پدرش از مردم برای وی گرفته بود، زمام حکومت اسلامی را در دست گرفت . به شهادت تاریخ، یزید، هیچ گونه شخصیت دینی نداشت . حتی در زمان حیات پدرش، جوانی بود که به اصول و قوانین اسلام، اعتنا نمی کرد و جز عیّاشی و بی بند و باری و شهوترانی، کاری نمی دانست. در سه سال حکومت خود فجایعی را به راه انداخت که در تاریخ ظهور اسلام، با آن همه فتنه ها که انجام گرفته ، بی سابقه بود. سال او، حضرت حسین بن علی (علیه‌السلام) را که سبط پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله) بود، با فرزندان و خویشان و یاران و شیعیانش، با فجیع ترین وضع، به شهادت رساند و زنان و کودکان و اهل بیت پیامبر را به همراه سرهای بریده شهداء، در شهر ها گرداند.[۳] سال دوم مدینه را قتل عام کرد و جان و مال و آبروی مردم آن دیار را تا سه روز برای لشکریانش مباح نمود.[۴] و در سال سوم کعبه مقدسه را خراب کرد و آن را به آتش کشید.[۵]
پی نوشت:
[۱] . شرح ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص ۴۴.
[۲] . شرح ابن ابی الحدید ، ج۱۱، ص ۴۴.
[۳] . تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۲۱۶ و تاریخ ابی الفداء، ج۱، ص ۱۹۰ و مروج الذهب، ج۳، ص ۶۴.
[۴] . تاریخ ابی الفداء، ج۱، ص ۱۹۲.
[۵] . همان.
منبع: شیعه شناسی و پاسخ به شبهات
T