به گزارش «شیعه نیوز»، مسجد جامع قلعه ارگ در قرن چهارم میلادی و به دست سلاطین اصفهانی بهمنی که از خاندان‌های مسلمان حاکم بر دکن از شهرهای هندوستان و نواحی مجاور آن در جنوب این کشور بود، در شهر تاریخی بیجاپور در استان کارناتاکا واقع در جنوب هند ساخته شد.
یوسف عادل خان ساوجی که عضو نهضت جهانی کردن تشیع در جهان (منظور سلسله صفوی در ایران است) بود، بعد از شهادت محمود گاوان گیلانی، وزیر اعظم سلسله بهمنی در جنوب هند، حکومت سلسله عادل شاهی را طی سال ۱۴۹۲ در شهر بیجاپور تأسیس کرد.
وی با جنبش صفوی در ایران ارتباط نزدیک داشت؛ هنگامی که شاه اسماعیل صفوی، مذهب تشیع را مذهب رسمی ایران در سال ۱۵۰۱ میلادی اعلام کرد، یوسف عادل خان ساوجی نیز که حاکم منطقه کارناتاکا بود، در مسجد قلعه ارگ بیجاپور و طی همین سال مذهب تشیع را برای نخستین بار در تاریخ شبه قاره هند به عنوان مذهب رسمی معرفی کرد.
نمایی از داخل مسجد
اذان شیعی برای اولین بار در این مسجد به صورت رسمی خوانده شد؛ همچنین در خطبه‌های نماز جمعه اسامی دوازده امام شیعیان بیان می‌شد. این سنت تا سال ۱۶۸۶ میلادی در استان کارناتاکا ادامه داشت.
شهر بیجاپور تعداد زیادی از آثار تاریخی ایرانیان را در خود جای داده است که باید از سوی هنرمندان ایرانی مورد مرمت و بازسازی قرار گیرند. معروف‌ترین اثر تاریخی این شهر، گل گنبد است که بزرگ‌ترین گنبد در جهان به شمار می‌رود.
گفتنی است، تاریخ تشیع در برخی از مناطق شبه قاره هند سابقه‌ای دیرینه دارد و علاوه بر حضور جمعیت‌های شیعی در دوره‌های مختلف تاریخی، حکومت‌های شیعی نیز در این مناطق تشکیل شد. ظهور تشیع در شبه قاره هند با ورود مسلمانان به این منطقه در زمان امامت حضرت علی(ع) همزمان بود.
نمای بیرونی مسجد
تشیع در سده نهم هجری و به دنبال افزایش مهاجرت ایرانیان و سادات به دکن (یکی از شهرهای جنوبی هند) در این منطقه رشد بسیاری یافت؛ همزمان که شیعیان با نفوذ در حکومت‌های محلی دکن نقش سیاسی و اجتماعی بیشتری پیدا می‌کردند، در ایران نیز پادشاهان صفوی قدرت را در دست گرفتند و تشیع را مذهب رسمی ایران اعلام کردند.
در سده دهم هجری چند حکومت شیعه در مناطق مختلف دکن تأسیس شد که در برابر حکومت مغولان هند، چشم به حمایت پادشاهان صفوی داشتند و روابط گسترده‌ای با صفویان برقرار کردند.