به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سید محمد حسین فضل الله ، [حضرت]زهرا(ع) در زندگىاش دردهاى فراوانى كشيد و ستمهاى بسيارى ديد كه سنى و شيعه آن را روايت كردهاند. يكى از اين راويان «ابن قتيبه» (از علما و مورخان اهل سنت) است كه در كتاب «الامامة و السياسة» نوشته است: «آنان هيزم آوردند تا براى تهديد اعتراض كنندگانى كه پيرامون على و فاطمه(ع) را گرفته بودند، خانه على و فاطمه را به آتش بكشند». بنا به نقل مورخان به سركردهى حمله كنندگان گفته شد: «هان! در اين خانه فاطمه(ع) است!»
فاطمه(ع) انسانى است كه همهى مسلمانان در دوستى و احترام و تعظيم به او مشتركند؛ زيرا او تنها دختر به يادگار مانده از رسول خداست. و پارهى تن و روح پيامبر است كه هر كس او را بيازارد و خشمگين كند، پيامبر را آزرده و غضبناك كرده است.
از سركردهى حمله كنندگان پرسيده شد: «تو چگونه جرأت كردى هيزم به در خانهى فاطمه بكشى و ان را بسوزانى؟!» او در پاسخ گفت: «و انْ!!»؛ «حتى اگر ... (فاطمه در خانه باشد، آن را آتش بزنيد!).
ما معتقديم اين سخن، بسيار خطرناك است؛ زيرا معنايش اين است كه حتى اگر فاطمه(ع) درون خانه باشد، باكى نيست كه آن را بسوزانيم! «حافظ ابراهيم» شاعر مصرى در قصيدهى عمريّهاش درشتى آن سخن، گفته است: مفهوم اين سخن آن است كه در اين خانه امر مقدسى وجود ندارد؛ پس سوزاندن خانه و اهل آن آزاد است!
ما معتقديم كه گفتن كلمهى (و إن ...) بدترين ستم بر زهرا(ع) است. چه سخن راويانى كه گفتهاند آن گروه به درون خانه وارد شدند، راست باشد يا نباشد. همين كلمهى «و إن» از روحيه و نيت آن قوم به آنچه كه براى آن آماده بودند، حكايت مىكند. من معتقدم اگر آن مهاجمان در گفتوگوى اسلامى و سخنان سنجيده را مىگشودند، على(ع) نيز كه در تمام زندگى و حتى در زمان خلافتش، اهل گفتوگو بود، اين روش را مىپسنديد؛ همچنين فاطمه(ع) كه در مكتب قرآن -كه كتاب گفتوگو است- آموزش ديده بود، اين شيوه را مىپذيرفت؛ اما در آن روز هيچ نشانهاى از تمايل به گفتوگو ديده نمىشد.
آرى، زهرا(ع) از همهى اين مصايب، رنج مىكشيد؛ ولى هيچ گاه از آن سخنى نگفت. تنها على، آن هم پس از دفن فاطمه، از دردهاى او به رسول خدا گفت: «و سَتُحَدّثك ابنتُك عمّا نالَها و ما أصابَها بعدَك»؛ «به زودى دخترت از آنچه ديد و كشيد، با تو سخن خواهد گفت».