سایر زبان ها

شهروند خبرنگار

صفحه نخست

سرویس خانواده شیعه

سرویس شیعه شناسی

دیده بان شیعیان

سرویس عکس

سرویس فیلم

صوت

سردبیر

صفحات داخلی

مظلومیت حضرت زهرا سلام الله علیها از نگاه سید محمد حسین فضل الله

کد خبر: ۱۸۳۷۱
۰۲:۱۵ - ۱۲ تير ۱۳۸۹

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سید محمد حسین فضل الله ، [حضرت]زهرا(ع) در زندگى‏اش دردهاى فراوانى كشيد و ستم‏هاى بسيارى ديد كه سنى و شيعه آن را روايت كرده‏اند. يكى از اين راويان «ابن قتيبه» (از علما و مورخان اهل سنت) است كه در كتاب «الامامة و السياسة» نوشته است: «آنان هيزم آوردند تا براى تهديد اعتراض كنندگانى كه پيرامون على و فاطمه(ع) را گرفته بودند، خانه على و فاطمه را به آتش بكشند». بنا به نقل مورخان به سركرده‏ى حمله كنندگان گفته شد: «هان! در اين خانه فاطمه(ع) است!»

فاطمه(ع) انسانى است كه همه‏ى مسلمانان در دوستى و احترام و تعظيم به او مشتركند؛ زيرا او تنها دختر به يادگار مانده از رسول خداست. و پاره‏ى تن و روح پيامبر است كه هر كس او را بيازارد و خشمگين كند، پيامبر را آزرده و غضبناك كرده است.

از سركرده‏ى حمله كنندگان پرسيده شد: «تو چگونه جرأت كردى هيزم به در خانه‏ى فاطمه بكشى و ان را بسوزانى؟!» او در پاسخ گفت: «و انْ!!»؛ «حتى اگر ... (فاطمه در خانه باشد، آن را آتش بزنيد!).

ما معتقديم اين سخن، بسيار خطرناك است؛ زيرا معنايش اين است كه حتى اگر فاطمه(ع) درون خانه باشد، باكى نيست كه آن را بسوزانيم! «حافظ ابراهيم» شاعر مصرى در قصيده‏ى عمريّه‏اش درشتى آن سخن، گفته است: مفهوم اين سخن آن است كه در اين خانه امر مقدسى وجود ندارد؛ پس سوزاندن خانه و اهل آن آزاد است!

ما معتقديم كه گفتن كلمه‏ى (و إن ...) بدترين ستم بر زهرا(ع) است. چه سخن راويانى كه گفته‏اند آن گروه به درون خانه وارد شدند، راست باشد يا نباشد. همين كلمه‏ى «و إن» از روحيه و نيت آن قوم به آنچه كه براى آن آماده بودند، حكايت مى‏كند. من معتقدم اگر آن مهاجمان در گفت‏وگوى اسلامى و سخنان سنجيده را مى‏گشودند، على(ع) نيز كه در تمام زندگى و حتى در زمان خلافتش، اهل گفت‏وگو بود، اين روش را مى‏پسنديد؛ همچنين فاطمه(ع) كه در مكتب قرآن -كه كتاب گفت‏وگو است- آموزش ديده بود، اين شيوه را مى‏پذيرفت؛ اما در آن روز هيچ نشانه‏اى از تمايل به گفت‏وگو ديده نمى‏شد.

آرى، زهرا(ع) از همه‏ى اين مصايب، رنج مى‏كشيد؛ ولى هيچ گاه از آن سخنى نگفت. تنها على، آن هم پس از دفن فاطمه، از دردهاى او به رسول خدا گفت: «و سَتُحَدّثك ابنتُك عمّا نالَها و ما أصابَها بعدَك»؛ «به زودى دخترت از آنچه ديد و كشيد، با تو سخن خواهد گفت».

آنچه فاطمه(ع) را به خود مشغول مى‏كرد؛ مسايل مسلمانان و اسلام بود. فاطمه معتقد بود: خلافت نقش تعيين كننده‏اى در خط سير اسلام و اهميتى حياتى دارد. او مى‏دانست على كسى‏ست كه پيامبر خدا هزار باب علم را به روى او گشوده است، كه از هر باب آن هزار باب ديگر گشوده مى‏شود. وى مى‏دانست على با حق است و خود، مدار آن. فاطمه مى‏دانست نسبت على با رسول خدا(ع) جز در نبوت، نسبت هارون به موسى(ع) است. و مى‏دانست على(ع) كسى‏ست كه تمام حياتش را در جهاد در راه خدا گذارنده است و ضربت او برابر عبادت جن و انس است، و على انسانى‏ست كه در تمام جنبه‏ها در كنار رسول خدا پرورش يافته است. فاطمه با اين همه ويژگى كه در على(ع) مى‏ديد، او را شايسته‏ى رهبرى مسلمانان براى هدايت آنان به سوى خير و پيروزى مى‏دانست.

 
ارسال نظرات
نظرات حاوی عبارات توهین آمیز منتشر نخواهد شد
نام:
ایمیل:
* نظر:
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۴
نظرات بینندگان
عبدالزهرا
۱۰:۲۹ - ۱۳۸۹/۰۴/۱۴
عاقلان دانند
معین
۱۵:۱۵ - ۱۳۸۹/۰۴/۱۳
.....
بدنیست نظرات اقایان وحید ومرحوم تبریزی رادرمورد ایشون تحقیق کنید
مرتضی
۱۲:۰۸ - ۱۳۸۹/۰۴/۱۳
من که مخالف اینو ازقول ایشون تو یه سایت معتبر خوندم!!!!!!
محمد
۱۲:۳۷ - ۱۳۸۹/۰۴/۱۲
سند؟؟

تا جاییکه من می دونم ایشون حرفهای عکس این را کرارا زده است، که حتی فیلم آن هم در اینترنت یافت می شود