به گزارش «شیعه نیوز»، اسماعیل آذری نژاد مدرس حوزه علمیه، که خود عاشق کتابخوانی است، عمامه سفید خود را از سرش درآورده و برای سرگرم کردن دانش آموزان روستا، به کتابخوانی می پردازد.
این کار روزانه اوست که پدر دو بچه است و در رده روحانیونی که نماز جمعه را برگزار می کنند و سخنرانی های آتشین آنها از تلویزیون پخش می شود، نیست.
طلبه ۳۹ ساله ماموریت متفاوتی برعهده گرفته است. وقتی او از حوزه علمیه شهر خود فارغ می شود به روستاهای محروم جنوب-غربی ایران سفر می کند و کتاب هایی را که در صندوق اتومبیل پژو کهنه خود گذاشته است را بین دانش آموزان روستاها تقسیم می کند. در میان آنها کتاب نوشته شده از سوی نویسنده آمریکایی فیلیپ سی. استد به نام: ‘خرس قصه ای برای تعریف کردن دارد’ نیز دیده می شود.
آذری نژاد به روزنامه گاردین گفت: کتابخوانی و قصه گویی برای من وسیله ای برای رشد و پرورش فکری کودکان است. کودکان دنیای زیبایی دارند تا بتوانند مهارتهای خود را رشد دهند. من شعاری دارم و آن ‘قصه، توپ و رنگ’ است.
‘قصه فکر کودکان را و دنیای آنها را زیبا می کند. توپ برای ورزش و سلامتی است و رنگ برای زیبا کردن دیوار مدرسه ها و کتابخانه ها.’
وی گفت: می خواهم فضایی برای خلاقیت آماده کنم به جای اینکه یاد بدهم چه کاری باید بکنند. برای انتخاب کتابها هیچگونه تعصب ندارم اینکه نویسنده آن خارجی یا ایرانی است یا اینکه آیا مذهبی است یا نه. هر کتابی که برای رشد فکری و مهارت کودکان مناسب باشد، می پسندم.
این هفته در آخرین سفرش به روستاها در بخش ‘دیش موک’ آذری نژاد یک فیلم چهار دقیقه ای از عباس کیارستمی کارگردان ایرانی را که برنده جایزه نخل طلایی بود، برای ۱۵ دانش آموز نمایش داد.
کیا رستمی در سال های اول زندگی حرفه ای خود در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به فیلمسازی در مورد کودکان پرداخت. او در سال ۲۰۱۶ در گذشت.
آذری نژاد گفت: نمایش فیلم ‘دو راه حل برای یک مساله’ در روستاها ضروری است زیرا او دریافته است که بزرگترها برای مدتی در گیر اختلاف ها هستند.
سپس من به آنها پنج کلمه دادم و خواستم با آنها یک داستان بنویسند: درخت بلوط، رودخانه خشک شده، مادربزرگ، بز و سوسمار.
آنها در منطقه شان درخت بلوط دارند و رودخانه هم دارند. من خواستم توجه بچه ها را به این واقعیت جلب کنم که رودخانه شان ممکن است روزی خشک شود.
ایران پیشینه ای قدیمی برای قصه گویی و داستان های افسانه ای دارد که قدیمی ترین آنها ‘نقالی’ است و در فهرست یونسکو به عنوان ‘میراث فرهنگی غیرملموس’ برای حفظ و نگهداری آن به ثبت رسیده است.
یونسکو معتقد است: قصه سرای (نقال) داستان ها را به صورت شعر و یا نثر با حرکات دست و بدن می سرایند و گاهی با همراهی موسیقی و طومارهای نقاشی شده ارایه می شوند.
آذری نژاد گفت: دوران رسانه های اجتماعی، هنرهای باستانی را به طور جدی از صحنه خارج کرده است. هنرهای باستانی باید بازسازی شوند. او امیدوار است کودکان را تشویق کند خودشان داستانی بنویسند و داستان هایی که پدر بزرگ ها و مادربزرگ ها برایشان تعریف کرده اند را یادداشت کنند و برای دوستانشان بازخوانی کنند.
این طلبه که ۱۵ میلیون ریال حقوق ماهیانه دارد، به صورت خیریه کار می کند. او گفت: افراد محلی پول جمع آوری کرده اند تا برایش یک ماشین نو بخرند. من ماشین شخصی خودم را استفاده می کنم. بنزین را خودم می خرم. در مسافرتهایم غذا را خودم تهیه می کنم.
او که کارهایش را در رسانه های اجتماعی نیز به نمایش می گذارد، گفت: هیچ کمک دولتی نخواسته ام و چنین کمکی نگرفته ام. این کارها را به عنوان کارهای جانبی انجام می دهم و به شغل اصلی ام ارتباطی ندارد.
آذری نژاد که دارای فرزندان هفت ساله و ۱۲ ساله است، گفت: تحریم ها شرایط را سخت کرده است اما از شرایط سیاسی نا امید نیستم. ‘از نظر اقتصادی ناملایماتی وجود دارد. اما من شخصا امیدواری ام را از دست نداده ام.’
او گفت: امید من کودکان این مرزو بوم است. تا وقتی که بتوانم آنها را تشویق به کتابخوانی کنم، امیدواری ام زیاد است. تا وقتی می بینم که بچه ها کتاب دستشان دارند و کتاب می خوانند، امیدواری ام پابرجاست.