شیعه نیوز: حسن بن علی(ع) ملقب به حسن عسکری ۶ سال عهده دار امامت شیعیان از جانب خداوند متعال گردید و با توجه به احادیث مکرری که خبر از غیبت امام دوازدهم می داد، ایشان را از مدینه به سامرا فراخوانده و در پادگانی در این شهر تحت نظر قرار دادند.
امام حسن عسکری (ع) پیشوای یازدهم شیعیان در سال ۲۳۲هجری در مدینه چشم به جهان گشود. پدر او امام علی النقی (ع) و مادرش سوسن یا سلیل زنی لایق و صاحب فضیلت بود
دوران عمر شریف حضرت ۲۹ سال و دوران امامت ایشان ۶ سال بود؛ دوره اول ۱۳سال است که زندگی آن حضرت در مدینه گذشت. دوره دوم ۱۰سال در سامرا قبل از امامت و دوره سوم نزدیک ۶ سال امامت آن حضرت می باشد.
امام حسن عسکری (ع) سه سال از دوران امامت خود را در زندان گذرانید. زندانبان آن حضرت صالح بن وصیف دو غلام ستمکار را بر امام گماشته بود، تا بتواند آن حضرت را – به وسیله آن دو غلام – آزار بیشتری دهد، اما آن دو غلام که خود از نزدیک ناظر حال و حرکات امام بودند تحت تأثیر آن امام بزرگوار قرار گرفته به صلاح و خوش رفتاری گراییده بودند.
معتز، مهتد و معتضد سه حاکم عباسی معاصر امام یازدهم شیعیان بودند که ظلمها و ستمهای زیادی بر شیعیان وارد می ساختند امام حسن عسکری(ع) همواره در سامرا تحت نظر بود، لقب عسکری نیز به همین مناسبت به ایشان داده شده است.
از جمله مسائل روزگار امام حسن عسکری (ع) یکی نیز این بود که از طرف خلافت وقت، اموال و اوقات شیعه، به دست کسانی سپرده می شد که دشمن آل محمد (ص) و جریانهای شیعی بودند، تا بدین گونه بنیه مالی نهضت تقویت نشود.چنانکه نوشته اند که احمد بن عبیدالله بن خاقان از جانب خلفا، والی اوقاف و صدقات در قم بود و او نسبت به اهل بیت رسالت، نهایت مرتبه عداوت را داشت.
اصحاب امام حسن عسکری، نیز متفرق بودند و امکان تمرکز برای آنان نبود، کسانی چون ابوعلی احمد بن اسحاق اشعری در قم و ابوسهل اسماعیل نوبختی در بغداد می زیستند، فشار و مراقبتی که دستگاه خلافت عباسی، پس از شهادت حضرت رضا (ع) معمول داشت، چنان دامن گسترده بود که جناح مقابل را با سخت ترین نوع درگیری واداشته بود. این جناح نیز طبق ایمان به حق و دعوت به اصول عدالت کلی، این همه سختی را تحمل می کرد، و لحظه ای از حراست (و نگهبانی) موضع غفلت نمی کرد.
شاید این دوران مقدمه ای برای آغاز غیبت امام عصر(عج) و ایجاد آمادگی در شیعیان برای انجام وظایف خود در زمان غیبت امام دوازدهم بتوان دانست.
در زمان امام یازدهم تعلیمات عالیه قرآنی و نشر احکام الهی و مناظرات کلامی جنبش علمی خاصی را تجدید کرد، و فرهنگ شیعی – که تا آن زمان شناخته شده بود – در رشته های دیگر نیز مانند فلسفه و کلام باعث ظهور مردان بزرگی چون یعقوب بن اسحاق کندی گردید.
در مقام بیان قدرت علمی امام همین بس که همین یعقوب بن اسحاق کندی فیلسوف بزرگ عرب که دانشمند معروف ایرانی ابونصر فارابی شاگرد مکتب وی بوده است، در مناظره با آن حضرت درمانده گشت و کتابی را که بر رد قرآن نوشته بود سوزانید و بعدها از دوستداران و در صف پیروان آن حضرت درآمد .