اللهم قوني فيه علي اقامة امرك و اذقني فيه حلاوَ ذكرك و اوزعني فيه لاداء شكرك بكرمك واحفظني فيه بحفظك و سترك يا ابصرالناظرين
خدايا مرا در اين روز بر انجام فرمانت توانايي ده و شيريني ياد و ذكرت را بر من بچشان و براي اداي شكرت به كرامتت آماده ام ساز، اي بيناترين بينندگان عالم.
اولين فراز دعاي امروز درخواست توفيق و توان اقامه امر خدا و اطاعت از فرامين الهي است. توفيق در فرهنگ قرآني و معارف ديني عبارت است از توجه خاص خداوند به آسان سازي انجام عمل صالح بر انسان. انسان توفيق يافته ميل و گرايش بيشتري به اطاعت از فرامين خداوند منان از خود نشان مي دهد و در مقابل نسبت به انجام باطل و عمل حرام بي رغبت بوده و به راحتي مي تواند از انجام آنها سر باز زند.
در آيات قرآن كريم مي خوانيم خداوند هر كه را بخواهد گمراه ساخته و هر كه را بخواهد هدايت مي نمايد (نحل/ 93 ) منظور آن است كه خداوند راه هدايت را بر بنده اي كه توفيق شامل حالش گشته، آسان ساخته و در گرداب حوادث و امواج خروشان فتنه ها كه حق و باطل درهم مي آميزد، او را به ساحل نجات رهنمون مي سازد تا در اثر اين پرتو افشاني به سلامت از دشواريها خلاصي يابد و رستگار گردد.
شب تاريك و بيم موج و گردابي چنين هايل
كجا دانند حال ما سبك بالان ساحل ها
سبك بالان كساني هستند كه توفيق يار رفيق راهشان گشته و به سوي حقيقت راه مي سپارند.
بخش دوم اين دعا درخواست توفيق ياد و نام خداست. ياد خدا موجب زنده شدن دلها، روشني ضمير انسان (غررالحكم/ ماده ذكر) و آرامش باطن وقلب آدم مي شود. (رعد/ 28 ) حقيقت ذكر آن است كه انسان غير خدا را از خانه دل بيرون براند و تنها با آن يگانه انس و الفت يابد و تمام دلمشغولي او ياد و نام محبوب قلوب عارفان گردد. در حديثي از پيامبر اكرم(ص) مي خوانيم هر كس خدا را زياد ياد كند، خداوند او را دوست مي دارد و از آتش دوزخ و نفاق و دو رويي دور مي سازد (كافي/ ج /2 ص 499 ).
ذكر، داراي انواع و مراتبي است كه در كتابهاي اخلاقي بيان شده است، در مناجاتهاي امام العارفين حضرت سجاد(ع) آمده است خدايا ذكر و ياد خود را بر ما الهام كن تا در پنهان و آشكار، شب و روز، خلوت و حضور و در خوشي و گرفتاري همواره به ياد تو باشيم (مفاتيح الجنان/ مناجات خمس عشر).
فراز پاياني دعا مربوط به شكر است. مي دانيم كه خداوند منان نعمتهاي فراواني را كه عدد آنها قابل شمارش نيست بر ما ارزاني داشته است. اين در حالي است كه او نيازي به شكر و سپاس ما ندارد.
شكر گفتن و سپاسگزاري از نعمتهاي بي دريغ الهي عملي است كه نه تنها زبان شرع، بلكه عقل آدمي نيز بدان تأكيد دارد. انسان گاهي در برابر يك نيكي كوچك در برابر همنوعان خود سر تعظيم و تشكر فرود مي آورد. براين اساس نهايت طغيان و حق ناشناسي است كه آدمي در برابر هزاران هزار نعمت بي حد و حصر خداوند سر ناسپاسي داشته و خود را از آن فارغ بداند. افزون بر آنكه ميان شكر و افزايش و كاهش نعمتهاي خداوند رابطه معناداري وجود دارد.
شكر نعمت نعمتت افزون كند
كفر، نعمت از كفت بيرون كند
از اين رو خداوند را در دعاي اين روز به كرم و بخشش او قسم مي دهيم تا نعمت شكرگزاري را نيز در ميان نعمت هاي بي شمارش بر ما عنايت نمايد.
پايان بخش دعاي امروز درخواست حفظ و حراست و عيب پوشي از سوي خداوند پوشاننده عيبهاست. خداوندي كه تمام لحظه ها و ثانيه هاي زندگي ما در محضر اوست و همه را مي بيند و مي داند. اما با عنايت و خطاپوشي خود از رسوايي اش كه حاصل گناهان كوچك و بزرگ اوست چشم مي پوشد و آبروي بنده خود را حفظ كرده و پرده حرمت او به گناه فاحش ندرد.