به گزارش «شیعه نیوز»،معني شيعه:
کلمه «شيعه» در عربي به معني پيروان و ياران ميباشد.(1)و در اصطلاح به قول شهرستاني «شيعه کساني هستند که تنها علي ـ عليه السلام ـ را پيروي کرده و معتقد به امامت و خلافت او از طريق نص هستند و ميگويند امامت از او خارج نميشود مگر با ظلم»(2) در قرآن نيز در موارد متعددي شيعه به معناي پيروان و ياران آمده است و در روايات نبوي لفظ شيعه به معناي پيروان و دوستان علي ـ عليه السلام ـ آمده است و شيعه در منابع شيعي بيش از يک معنا و مفهوم ندارد و آن عبارت از کسي است که اعتقاد به جانشيني علي ـ عليه السلام ـ و يازده فرزندش د اشته باشد.
آغاز تشيع:
اظهار نظرهاي متفاوتي درباره شروع تشيع شده است اما حقيقت تشيع که همان دوستي و متابعت و مقدم دانستن علي ـ عليه السلام ـ است به زمان پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ مربوط ميشود، از اين رو با توجه به نظريات چندي که در مورد آغاز تشيع شده، ميتوان گفت که ايام سقيفه، اواخر خلافت عثمان، جنگ جمل، واقعه کربلا مقاطعي هستند که حوادثي در آنها واقع شده که بر تاريخ تشيع تأثير گذاشتند ولي نام شيعه پيش از همه توسط رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ در احاديث متعددي بر دوستداران علي ـ عليه السلام ـ اطلاق شده است که همه اين احاديث مورد قبول اهل سنت نيز ميباشد.(3)
بعد از خلافت علي ـ عليه السلام ـ با گسترش تشيع، علاوه بر نام شيعه به تدريج عناوين ديگري چون علوي، امامي،اثنا عشري، جعفري و رافضي بر دوستداران خاندان رسالت اطلاق شد که بعضي از اين القاب را مخالفان به شيعيان دادند مثل عنوان رافضي يا ترابي از القابي بوده که براي طعنه و تحقير به شيعيان داده شده است.(4)
همانطور که اشاره شد نخستين کسي که به پيروان امام علي ـ عليه السلام ـ شيعه گفت حضرت محمد ـ صلي الله عليه و آله ـ بود و برخي از اصحاب پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ در آن زمان به شيعه علي ـ عليه السلام ـ معروف بودند افرادي مانند: سلمان فارسي، ابوذر غفاري،عمار ياسر، ابو ايوب انصاري و همه بني هاشم و بني مطلب و ... به دوستداري علي ـ عليه السلام ـ معروف بودند.(5)
جريان سقيفه و شيعه:
علي رغم رويداد غدير و تلاش هاي پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ براي وصايت حضرت علي ـ عليه السلام ـ بعد از رحلت آن حضرت اجتماع سقيفه وقوع يافت و فرمان خدا بر زمين ماند و خاندان پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ خانه نشين شدند. قريش بخاطر خوي رياست طلبي و حسادت و دشمني با شخص علي ـ عليه السلام ـ حق آن حضرت را پايمال کردند و آن حضرت هم بخاطر مصالح مسلمين همچون عدم تفرقه ميان مسلمانان، خطر مرتدان و حفظ عترت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ و ... از حق خود چشم پوشيد و بدين ترتيب خلافت و وصايت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ از مسير حقيقي و واقعي خود خارج شد و تنها شيعه به عنوان گروهي ويژه با جهت گيري سياسي خاصي بطور انفرادي و دسته جمعي از حقانيت علي ـ عليه السلام ـ دفاع کردند و طي 25 سال همواره، علي ـ عليه السلام ـ را به عنوان خليفه بر حق بر مردم معرفي ميکردند.
شيعه در عصر خلفاء:
شيعه در عصر خلفا (ابوبکر، عمر، عثمان) به جز روزهاي اول پس از سقيفه، با فشار چنداني رو به رو نبود و علي ـ عليه السلام ـ دورادور و به صورت غير رسمي با خلفاي وقت همکاري نظامي و سياسي درحد حفظ مصالح عالي اسلام داشت(6)و تعدادي از بزرگان شيعيان صحابه نيز با موافقت امام ـ عليه السلام ـ مناصب نظامي و سياسي را قبول ميکردند.(7)
بعد از قتل عثمان و خلافت امام علي ـ عليه السلام ـ پيروان و ياران آن حضرت آشکارا تشيع خود را اعلام و به آن تظاهر کردند اما بعد از شهادت آن حضرت عصر بني اميه دشوارترين زمان براي شيعيان بود که از سال 40 هجري شروع ميشود و تا سال 132 هجري ادامه مييابد. همه خلفاي اموي دشمن سرسخت شيعه بودند و ابن ابي الحديد دانشمند سني مذهب مينويسد «شيعيان در هر جا که بودند به قتل ميرسيدند، بني اميه دست ها و پاهاي اشخاص را به احتمال اين که از شيعيان هستند ميبريدند و دوستداران خاندان پيامبر را زنداني و اموالشان را به غارت و خانه شان را ويران ميکردند.».(8)
شيعه در عصر اموي و عباسي:
با وجود همه اختناق ها و ظلم هايي که در عصر امويان بر شيعيان وارد شد، گسترش تشيع متوقف نشد. زيرا مظلوميت خاندان پيامبر، موجب تمايل قلوب مردم به سوي آنان ميشد، مخصوصاً حسنين ـ عليهما السلام ـ در ميان مردم و صحابه از احترام خاص برخوردار بودند. پس از شهادت امام حسين ـ عليه السلام ـ شيعيان به جهت از دست دادن مهمترين تکيه گاه خود از هرگونه حرکت مسلحانه در مقابل دشمن نااميد شدند اما اين قيام خونين کاخ امويان را واژگون کرد و مشروعيت حکومت امويان را در افکار عمومي از بين برد.
با شروع دعوت عباسيان از سال 111 هجري موانع گسترش تشيع در مناطق مختلف قلمرو اسلامي تضعيف گرديده و باعث کاسته شدن اختناق از سوي امويان بر عليه شيعه شد و لذا شيعيان در اين برهه از زمان از امنيت نسبي برخوردار بودند و امامان شيعه در اين مدت کوتاه مباني فقهي و کلامي شيعه را پايه گذاري کردند و تشيع وارد مرحله جديدي شد. در اين عصر شيعيان در شرق و غرب سرزمين هاي پهناور اسلامي پراکنده بودند و در قرن چهارم به اوج رشد و توسعه خود رسيدند و دولت هاي شيعي زيدي و اسماعيلي آل بويه و حمدانيان دراين زمان تشکل پيدا کردهاند.
گستره جغرافيايي تشيع:
همزمان با گسترش فکري و عقيدتي، شيعه از نظر جغرافيايي هم گسترش يافت و بطور قطع خاستگاه اوليه تشيع مدينه بوده است و نخستين شيعيان از ميان اصحاب پيامبر در همين شهر ميزيستند. در دو قرن اول و دوم هجري شيعيان در نقاط زيادي از سرزمين اسلامي ميزيستند و همه جا پراکنده شده بودند ولي تراکم و تجمع شيعيان در مناطق معدودي بود که در قرن اول هجري عبارت بود از مدينه، يمن، کوفه، بصره، مدائن و جبل عامل. در قرن دوم علاوه براين مناطق سرزمين هايي چون قم، خراسان، طبرستان، بغداد و آفريقا نيز از مناطق تجمع شيعيان بود.
فِرَق شيعه:
مهمترين فرقه هاي شيعه در دو قرن اول و دوم هجري انشعاب يافتند و بعد از پايان يافتن قرن دوم انشعاب قابل ملاحظه اي در شيعه رخ نداده است. اکثر فرقه هايي که نام آنها در کتاب هاي ملل و نحل آمده به سختي ميشود نام فرقه بر آنان اطلاق کرد بلکه گروه هايي بودند که با مرگ رهبرانشان منقرض ميشدند؛ اما فرقه هايي که در صحنه هاي سياسي - اجتماعي نمود داشتند عبارتند از کيسانيه، زيديه و اسماعيليه که اين فرقه هاي به معناي واقعي کلمه شيعه راستين علي ـ عليه السّلام ـ نميتوانستند باشند.
پي نوشت:
1 - فيروز آبادي، قاموس اللغة، چاپ سنگي، صفحه332.
2 - شهرستاني، الملل و النحل، منشورات الشريف الرضي ، قم، ج1، صفحه 131؛ محرمي، تاريخ تشيع، صفحه 20.
3 - اخطب خوارزم، المناقب، المکتبة الحيدريه، نجف، صفحه 210.
4 - بلاذري، انساب الاشراف، موسسة الاعلمي للمطبوعات، بيروت، ج2، صفحه 423.
5 - ابن ابي الحديد، شرح نهج البلاغه، دار احياء التراث العربي، بيروت، ج20، صفحه 221.
6 - يعقوبي، تاريخ يعقوبي، منشورات شريف رضي، ج2، صفحه 133.
7 - همان، صفحه 151.
8 - ابن ابي الحديد، شرح نهج البلاغه، دار احياء الکتب العربية، ج1، صفحه 43.