چرا حضرت آیت الله خویی از دشمن خود به خوبی یاد می کرد؟

به گزارش «شيعه نيوز»، متن گفتار مطرح شده این مرجع تقلید شیعیان بدین شرح است:

سید استاد امام خویی در کنار موهبت های علمی و نبوغ فکری ذاتی به کرامات نفسانی، خصلت ها و فضایل والا و برتر و ملکات نفسانی بزرگی نیز آراسته بودند و به واسطه¬ همین ملکات نفسانی و نیروهای روحی و معنوی بود که توانستند بر هواهای نفسانی و امیال گمراه کننده آن سیطره یابند، چرا که داشتن چنین کرامات نفسانی، انسان را به سوی رویکردهای صحیح دینی رهنمون می کند و راه را برای رسیدن به قرب الهی و ایمان به او آسان می نماید. علاوه بر این که موانع را از بین می برد، مقابله با هوی و هوس و امیال غریزی و انگیزه¬های شهوانی را آسان می¬گرداند و آن را تحت سیطر و غریزه دینی خود در می آورد. به همین دلیل امام خویی، در سخنان خود صادق بود و به وعده هایش وفا می کرد. در کردار و اعمال خود، همواره خشنودی خداوند و اخلاص را مطالبه میکرد. با هوی و هوس هایش مقابله میکرد، در اخلاق خود متواضع بود، هیچ گاه دچار غرور نشد و ریاست و رهبری بر او تأثیر نگذاشت و او را فریب نداد. زمانی که بین شاگرادان خود حاضر می شد، همانند یکی از آن ها بود، حقیقت خواه و تسلیم حقیقت بود. بسیار مؤدبانه رفتار می کرد و به اهل علم و فضل احترام می گذاشت و با آن ها نشست و برخاست داشت. امام خویی هرگز کسی را دست کم نمی گرفت. در طول همراهی من با ایشان در حدود «سی و پنج سال»، هیچ گاه درباره فردی با وجود داشتن مواضع منتقدانه و خصمانه بد سخن نمی¬راند بلکه حتی به خوبی از او یاد می کرد چنین مواضعی تنها به این دلیل بود که او خود را به غرایزی نظیر دین، ایمان، تقوا اخلاص در عمل، صفات نیکو، کرامات والا و برتر و ملکات نفسانی مجهز کرده بودند.
من به قطع معتقدم که صفای نفس ایشان، نیکویی درون، خلوص نیت در اعمال مادی و معنوی و ایمان راسخ به خداوند متعال از یک طرف و صفات نیک، اخلاق فاضل و کرامات والای نفسانی از طرف دیگر یکی از دلایل توفیق بزرگ امام خویی و موفقیت ایشان به شمار می رفت.