به گزارش «شيعه نيوز»، آیت الله العظمی صافی گلپایگانی به مناسبت دهه مبارکه ولایت در سلسله نوشتارهایی که به جایگاه غدیر پرداخته اند. در چهارمین نوشتار به بررسی «امتداد صفحه غدیر تا ظهور» می پردازند.
مکتب غدیر، مکتب جهاد، مکتب ایمان، مکتب قرآن و استمرار مکتب همه انبیاء است
غدیر، صراطی است که رهپویان حقیقت باید از آن عبور کنند و گمشدگان در وادی خوف، خطر، تاریکی و ضلالت، راه خود را به آن مقصد به اتمام برسانند.
* نظامی که منقطع نخواهد شد
نظامی که در غدیر به آن صورت عام و جلوه رسمی به همگان اعلام شد، نظامی است که همواره استمرار داشته و هرگز منقطع نخواهد شد و زمین هیچگاه از شخصی که صاحب، مدیر و رهبر آن نظام باشد، خالی نخواهد ماند.
صفحه غدیر هنوز پایان نیافته است و تا ظهور موفورالسرور آخرین خورشید از سلاله غدیر ادامه دارد و عاشقان غدیر، منتظر جانفشانی در رکاب فرزند غدیر می باشند.
آری، غدیر روز میثاق و روز بیعت مجدد با مولای انسانیت و با یگانه امام دادگستر و مظلوم جهان بشریت است.
* از بعثت تا غدیر، از غدیر تا ظهور
غدیر روزی است که در تعالی و عظمت، با روز بعثت حضرت خاتم الانبیاء صلّی‌الله علیه و آله همطراز است. هر دو آغاز است و هر دو یوم الله الاکبر است.
برای این دو روز، روز سوم، روز ظهور مصلح یگانه آخر الزمان، منجی عالم بشریت، عدل کل و موعود رسل حضرت قائم آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین است؛ شخصیت بلندپایه ای که انبیا و صحف آسمانی به ظهور او بشارت داده اند و «یمْلَأُ الأرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً» (۱) از اوصاف مختصّه او است و «هُوَ الّذی یفْتَحُ اللهُ عَلى یدَیهِ مَشَارِقَ الأرْضِ وَ مَغَارِبَها» (۲) برنامه قیام و اقدام او است.
* بشارت ظهور در خطبه غدیر
همان گونه که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در خطبه پر از معنا و مفهوم غدیر، بارها بشارت حکومت عدل حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف را می دهد، صاحب غدیر حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام نیز در مواضع و مواقع مختلف بارها و بارها این امتداد غدیری را اعلان نموده اند.
* خطبه مهمّ علوی در بشارت به وجود صاحب الامر علیه السلام
به طور مثال آن حضرت در خطبه ای نورانی و معرفت بخش، به وجود استمرار دهنده راه غدیر یعنی حضرت بقیه الله الاعظم ارواح العالمین له الفدا بشارت می دهد که جا دارد مختصری از این خطبه بگوییم:
مورّخ و دانشمند بزرگ مسعودی در مقدّمه کتاب مروج الذّهب – کتابی که شهرت جهانی دارد و مورد مراجعه علماء اسلام و محقّقین مسلمان و دیگران است، و از مصادر مهمّ به شمار می رود- از امیرالمؤمنین علیه السلام خطبه ای نقل کرده که مشتمل بر مطالب عالیه و مضامین شریفه است که البته بخش هائی از آن محتاج به تفسیر و شرح و بیان است که آن هم کار همه کس نیست، فقط رجال و بزرگانی در حدّی از عهده بر می آیند که همیشه انگشت شمار بوده اند.(۳)
این خطبه که از آفرینش جهان و انسان شروع شده، و شأن و فضیلت حضرت رسول صلی الله علیه و آله را با جمله هایی بزرگ بیان فرموده است، سخن را به امتیاز نور وجود مبارک آن حضرت می رساند و این جمله را که خطاب خدا به آن حضرت است می فرماید:
« أنْتَ الْمُخْتَارُ الْمُنْتَخَبُ، وَ عِنْدَکَ مُسْتَوْدَعُ نُورِی وَ کُنُوزُ هِدَایتِی. مِنْ أجْلِکَ اُسَطِّحُ الْبَطْحَاءَ، وَ اُمَوِّجُ الْمَاءَ، وَ أرْفَعُ السَّمَاءَ ….»
که از این جمله، جامع تر و کافی تر برای معرّفی مقامات و شئون ائمه اهل بیت علیهم السلام نیست؛ خطاب خدا و اعلام و ابلاغ خدا است.
سپس مطالب مهمّی را می فرماید تا به ظهور ظاهری نور آن حضرت و اهل بیت علیهم السلام منتهی می شود، و سخن به بشارت وجود حضرت صاحب الأمر می رسد که می فرماید: « فَنَحْنُ أنْوَارُ السَّمَاءِ وَ أنْوَارُ الارْضِ، فَبِنَا النَّجَاهُ، وَ مِنَّا مَکْنُونُ الْعِلْمِ، وَ إلَینَا مَصِیرُ الاُمُورِ، وَ بِمَهْدِینَا تَنْقَطِعُ الْحُجَجُ، خَاتِمَهُ الائِمَّهِ، وَ مُنْقِذُ الاُمَّهِ، وَ غَایهُ النُّورِ، وَ مَصْدَرُ الاُمُورِ »
می فرماید: ما نورهای آسمان و زمین هستیم، راه نجات در پیروی از ماست، سرمنشأ علم ماییم و عاقبت امر به سوی ماست. به مهدی ما حجّت ها تمام خواهد شد، همو که آخرین ائمه است و نجات دهنده امّت.
این خطبه و این جمله های زرّین و نورانی و معرفت آفرین را که مثل مسعودی آن را از حضرت صادق علیه السلام از آباء بزرگوارش از امیرالمؤمنین علیهم السلام روایت نموده است و بر آن اعتماد و استناد کرده است، باید تعلیم نمود، و قدر جمله های زرّین و معرفت بخش آن را گرامی داشت؛ و درس ها و پیام های بلند این جمله ها که تا قیامت، همه را مخاطب قرار می دهد بدانند و اهل بیت علیهم السلام را بشناسند و سزاوار است این جمله ها را که مسعودی این شخصیت بزرگ مطّلع به تاریخ و آثار روایت نموده است، همه حفظ کنند و به فرزندان خود بیاموزند.
پی نوشت ها:
۱. مستدرک الوسائل، جلد ۱۲، باب ۳۱، حدیث ۱۴۰۹۴.
۲. بحار الأنوار، جلد ۲۶، باب ۵، حدیث ۴۷.
۳. مروج الذّهب مسعودی، ج۱، ص۲۴-۲۲.