به گزارش «شیعه نیوز»، هنوز مشخص نیست که چه کسی در نشست سران عرب در نواکشوت شرکت می کند و چه کسی ترجیح می دهد که به تعطیلات تابستانه خود در تفرجگاه های اروپا و همجوارش ادامه دهد و گذراندن این تعطیلات را بر حضور در نشست ترجیح می دهد.فقط 9 رهبر عرب موافقت ابتدایی خود را اعلام کردند و از اینها نیز فقط 5 رهبر حضور رسمی خود را در آن اعلام کردند زیرا کاری نیست که انجام دهند و مشارکت شان را نوعی سیاحت می بینند یا برای از بین بردن ملال.
«عبدالباری عطوان»نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در یادداشتی درباره نشست سران اتحادیه عرب در نواکشوت نوشت: نشست سران اتحادیه عرب که قرار است فردا - دوشنبه- در نواکشوت پایتخت موریتانی آغاز به کار کند،وارد تاریخ می شود زیرا نخستین نشستی است که در یک چادر برگزار می شود و حضور رهبران عرب در آن پایین ترین تعداد را رکورد می زند و انتظار می رود که تصمیم ها و قطعنامه های آن بازتاب دهنده سلطه عربستان سعودی و هم پیمانانش بر جدول کاری،رایزنی و پشت پرده های آن باشد.
اگر اخبار درست باشد که می گوید«محمود عباس»رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین به دلیل سوگ نشستن اش در فوت برادرش در این نشست غایب خواهد بود، این نخستین بار خواهد بود که از زمان برگزاری نخستین نشست سران عرب در سال 1964 نماینده«عالی»مساله فلسطین غایب می شود.این یعنی بیچارگی هر دو، هم نشست سران عرب و همه مساله فلسطین است که در بیشتر نشست های سران عرب در گذشته در صدر رایزنی ها قرار داشت و نمی دانیم که برای رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین کدام یک مهمتر است این نشست که اهمیت مساله فلسطین در آن فروکش می کند و حضورش باید در آن قطعی باشد یا عزای برادرش؟
دولت موریتانی برای میزبانی نشست سران عرب پس ازانصراف مراکش از میزبانی آن داوطلب شد و تصمیم اش برای این کار قابل درک است.اوضاع عربی بد است و شکاف ها در آن به اوج خود رسیده و رهبران تاریخی که جرأت و شجاعت در اتخاذ تصمیم ها داشتند از صحنه ناپدید شدند یا کشته شدند یا علیه شان کودتا شد و کنار زده شدند.اما بقیه رهبران که باقی ماندند یا در بستر بیماری به سر می برند یا برای حکمرانی آموزش می بینند یا از افسردگی مزمن رنج می برند یا از ترور می ترسند یا از عدم بازگشت به کرسی حکومتشان می ترسند.
تا زمان نوشتن این سطرها همچنان مشخص نیست که چه کسی در نشست سران عرب در نواکشوت شرکت می کند و چه کسی ترجیح می دهد که به تعطیلات تابستانه خود در تفرجگاه های اروپا و همجوارش ادامه دهد و گذراندن این تعطیلات را بر حضور در نشست ترجیح می دهد.فقط 9 رهبر عرب موافقت ابتدایی خود را اعلام کردند و از اینها نیز فقط 5 رهبر حضور رسمی خود را در آن اعلام کردند زیرا کاری نیست که انجام دهند و مشارکت شان را نوعی سیاحت می بینند یا برای از بین بردن ملال.از آوردن نام آنها و به درازا کشاندن سخن در این زمینه به منظور دوری گزیدن از خدشه وارد کردن به احساسات،معذوریم.
بسی مایه تاسف است که «تمام سلام»نماینده «بورژوازی»لبنان تصمیم بگیرد که در پایتخت موریتانی شب را نماند و به جای آن شبش را در رباط بگذراند و به نصیحت«وائل ابوفاعور»وزیر بهداشتش گوش بدهد که این گفته از وی نقل شده است که هتل های نواکشوت پر از موش های صحرایی هستند و نه فقط موش و سوسک.این بزرگترین اهانت به یک کشور اسلامی عربی است که بر حفظ هویت عربی اش بیش از هر کشور عربی دیگر اصرار دارد و دارای تاریخ پر افتخار برای همه عرب ها در علوم و زبانشانسی است.
ملت موریتانی که سفیر اسرائیل را از کشورش اخراج کرد و سفارت این رژیم را در حالی که عربها برای عادی سازی روابط با دولت اشغالگر اسرائیلی با هم مسابقه گذشته اند،بست شایسته این توهین توسط رهبران یا مسئولان عرب نیست چه کسانی که از کشورهای بادیه نشین و خانه های ساخته شده از نی آمده اند و چه آنهایی که از کشورهای«شهرنشین»و رفاه مدنی آمده اند.
این تکبر و از بالا نگاه کردن رهبرانی که می گویند عرب هستند نسبت به کشوری مانند موریتانی را نمی فهمیم.همه گناه این کشور این است که فقیر است و نه نفت دارد و نه طلا بلکه ذخیره ای بزرگ از کرامت و ملی گرایی و عروبیت و عزت نفس دارد.دلیل این تکبر و از بالا به پایین نگاه کردن این است که بیشتر رهبران عرب نمی خواهند هر چند برای چند ساعت به دور از کاخ های مرفه خود«ریاضت»بکشند آن هم برای رایزنی درباره مسائل و احوال این امت و نشان دادن تشکر خود از کشور و ملتی که بر حفظ هویت عربی و اسلامی خود و پیوستن به اتحادیه عرب به رغم انکار و تردید در هویتش در چند دهه پیش اصرار کرده است.به خدا سوگند که نوشیدن شیر شتر با چند حبه از خرمای واحه های موریتانی بسیار لذیذتر از همه وعده های غذایی در رستوارن های اروپایی است.
عذر می خواهیم زیرا ما درباره جدول کاری این نشست و مسائل مطرح شده در آن سخن نمی گوییم آن هم به یک دلیل ساده و آن این که چنین جدول کاری در اصل وجود ندارد،اگر هم چنین جدولی وجود داشته باشد،کسی که آن را و قطعنامه های پایانی آن را تدوین کرد متعلق به کشورهایی است که کشورهای عربی را به لحاظ جغرافیایی و سیاسی چند تکه کردند و جنگ های خونین به راه انداختند و با آمریکا و غرب برای تجزیه وحدت جغرافیایی و دیموگرافی تبانی کردند و از دخالت های نظامی که نظام های حاکم را برانداخت حمایت کردند و رهبرانی را ترور کردند و بیش از پنج کشور را حداقل به کشورهای شکست خورده و مکانی برای افراطگرایی و فتنه های طایفه یا تبدیل کردند.
این خنده دار است که وزرای خارجه عرب که برای آماده سازی برای این نشست سران نشست برگزار کردند درباره از بین بردن تروریسم تعهد کنند.خنده دار از این جهت که اینها و کشورهای شان خودشان هستند که تروریسم را به وجود آوردند و از آن حمایت مالی کردند و میلیاردها دلار برای رساندنش به جایی که اکنون رسیده هزینه کردند و در نهایت امر نیز از کنترل آنها خارج شد و به شکل انفجار و قتل و ویرانی به خودشان بازگشت.
نشست سران عربی که سوریه،عراق و الجزایر در آنها غایب هستند و در آن رهبرانی از لیبی و یمن شرکت می کنند که مشروعیت آنها موضع شک و تردید است و نماینده لبنان در آن فقط نخست وزیرش باشد زیرا در اصل رئیس جمهوری ندارد،شایسته نوشتن درباره آن نیست و شایسته اهتمام و پیگیری اخبارش هم نیست اما مجبوریم این کار را بکنیم نه به دلیل اینکه موضوع های مهمتر وجود ندارند بلکه به این دلیل که می خواهیم اوضاع عربی بسیار بد را عریان کنیم و به ملت موریتانی میزبان این رخداد، یاری برسانیم.با وجود آن که باید بگوییم که این نشست در زمانی اشتباه و پس از آن که امت عرب توان خود را از دست داده و بخش عمده ای از هویتش را اگر نگوییم همه آن را و نیز ارزش و کرامتش را از دست داد،برگزار می شود.
«موش های صحرایی»هتل های موریتانی اگر واقعا وجود داشته باشند ضررشان از بسیاری از میهمانانش کمتر است زیرا نه می کشند و نه خونی می ریزند و نه کشوری ویران می کنند و نه به کشوری حمله نظامی می کنند و طایفه گرایی و نژادپرستی و اختلاف طبقاتی را نمی شناسند،آنها فقط به دنبال تکه نانی هستند تا گرسنگی شان را برطرف کنند.
با موش های صحرایی همبستگی می کنیم زیرا نمی توانیم با کسانی که کشورها را نابود می کنند و جنگ به راه می اندازند و ملت ها را آواره می کنند و بی گناه ها را چه کودک باشند چه بالغ می کشند.
این نشست، نشست سران عرب نیست و ملت های عرب حق دارند به آن بی توجهی کرده و تحقیرش کنند زیرا بیشتر شرکت کنندگان در آن باعث و بانی حالت فروپاشی هستند که جهان عرب در آن به سر می برد.