به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از ايكنا، فعاليت‌های علنی مسلمين نيز در سوماترا كه دامنه فعاليت آن به جاوه و كاليمنتال كشيده شده بود منجر به اختلافات شديد بين مسلمانان و حكومت (بودا)يی در قرن 13و14 ميلادی شد.
نتيجه آن سقوط امپراطوری (موچوپاهت) است و اندونزی مدت 1 قرن مركز تبلغات اسلامی در جنوب شرق آسيا شد و اين بيشتر به واسطه اصول اخلاقی و مردمان اسلام كه برپايه امانت، برابری، اخوت و محبت و ساير ملكات فاضله استوار است و اين خصائص موافق طبع و قبول مردم بومی و عادات نيكان آن‌ها بود.
قديمی‌ترين سند تاريخی موجود كه در آن ذكری از رواج اسلام در اندونزی شده‌است، شرح سفرهای ماركوپولو است كه بعد از سال‌ها خدمت در دربار قوبلای قاآن در چين موقع مراجعت به ونيز در سال 692 هجری در ساحل شمالی سوماترا توقف و مشاهده كرد كه مردم آن نواحی در اثر تبليغ سوداگران ساراسين به اسلام گرويده‌اند.
ابن بطوطه نيز در سال 746 هجری موقع مسافرت به چين از سامودرا ديدن نمود و در آن هنگام پادشاه آنجا ملك ظهير بوده است وی می‌گويد: از استقرار اسلام تقريباً يك قرن می‌گذرد. از تواضع و زهد سلطان كه مانند مردم آنجا پيرو مذهب شافعی بود مطالبی را در سفرنامه خود می‌نويسد «ملك ظهير مجالس بحث درباره مطالب دينی و قرائت قرآن ترتيب داده بود و پياده به نماز جمعه می‌رفت و گاهی با كفار داخلی می‌جنگيد در ادامه آمده است كه 9 نفر كه به "مقدسين نُه گانه" معروفند اسلام را در اندونزی ترويج كرده‌اند و يكی از آن‌ها به نام سه سيتی جبار عقايدی صوفيانه مانند حلاج داشت و مورد انكار ديگران بوده‌است.
او اضافه‌می‌كند كه اگر چه عقايد سه سيتی به حلاج شباهت دارد، ولی اين امر دليل نمی‌شود كه اسلام از طريق ايران به جاوه آمده باشد، اما به طور مسلم می‌توان گفت اسلامی از ايران به هند غربی و سپس سوماترا آمده است.
برای تأييد مطلب خود مثال می‌آورد اين كه: در روز دهم محرم شيعيان به خاطر شهادت حسين بن علی عليه‌السلامعزاداری می‌كند در اندونزی غذايی تهيه می‌كنند بنام موبود سورا كه شايد از لغت عاشورای ايرانی گرفته شده باشد در جاوه محرم را راسورا می نامند. نفوذ بارز شيعه در شمال سوماترا اين است كه در آنجا محرم را «ماه حسن و حسين» می‌گويند ديگر اين كه در اندونزی هنگام آموختن قرائت صحيح قرآن اصطلاحات فارسی به كار می‌برند.