به گزارش «شیعه نیوز»، ماه مبارک رمضان، فرصت بسیار مناسبی برای بازگشت به فطرت انسانی است که اسلام بر آن تاکید دارد. در این ماه تامل در سیره زندگی و الگوگیری از زندگی بزرگان دینی که ماه رمضان برای ایشان اتفاقات مهمی رخ داده است، همچون میلاد حضرت مجتبی(علیه السلام) و شهادت امام علی(علیه السلام)، راهگشاست.
هنگامی که به نیمه ماه رسیدیم، حلاوت میلاد عزیزی سختی‌های روزه داری را کم می کند و چه بسا صفای روحی که بواسطه روزه داری در دل‌های مسلمانان ایجاد می‌شود عامل موثری در درک وجود کریمی از کریمان معصومین(علیه السلام) باشد.
در مورد ویژگی‌های امام حسن مجتبی(علیه السلام)، تنها معصومی که بعد از 15 روز که برای تمام مسلمانان روزداری واجب است و صفای روحی که به واسطه آن ایجاد شده متولد شده اند، خصوصیات بسیار مهمی وجود دارد اما زندگی سراسر کرامت امام حسن(علیه السلام) تحت تاثیر تبلیغات و توضیحات در خصوص صلح ایشان به حاشیه رانده شده و کمتر در مورد دیگر فضایل ایشان صحبت به میان آمده است.
با این وجود، نام گذاری روز میلاد ایشان به نام «روز اکرام»، فرصت مناسبی برای بازنگری به این ویژگی در زندگی ایشان است و می‌توان با این واکاوی، الگوگیری خوبی را در این زمینه انجام داد.
کمک به نیازمندان به قدری در زندگی امام حسن(علیه السلام) تکرار شده است که صفت «کریم اهل بیت(علیه السلام)» به ایشان نسبت داده شده است. این ویژگی از همان دوران کودکی ایشان قابل مشاهده است، زمانی که ایشان همراه با اعضای خانواده شان، 3 روز تمام غذای خود را کریمانه به مسکین، یتیم و اسیر دادند و تنها با آب افطار کردند.
یکی از مشهورترین روایات به همین سیاق در سبک زندگی ایشان، 3 بار اهدای تمام دارایی در طول عمر پر برکتشان به فقرا و مستمندان است.
اما پیش نیاز و یا شرط لازم در کمک به ایتام، داشتن درک درستی از آموزه‌های قرآنی است که این خصوصیت در یکی از روایاتی در مورد امام حسن(علیه السلام) وجود دارد، آنجا که امام یک کنیز را به خاطر شاخه گلی که به امام هدیه داده بود آزاد کردند و در مقابل سوال انس بن مالک فرمودند: "خداوند ما را چنین تربیت کرده است آنجا که می فرماید و اذا حییتم تبحیه فحیوا باحسن منها(۱) هرگاه به شما تحیت گفته شد پاسخ آن را بهتر از آن بدهید و نیکوتر از هدیه اش آزادی او در راه خدا بود."(۲)
حفظ آبروی نیازمند دیگر ویژگی حضرت بود که در سیره دیگر ائمه اطهار(علیه السلام) نیز وجود دارد، به طوری که ابن شهرآشوب روایت می‌کند که یکی از بادیه نشینان نزد آن حضرت آمد، پیش از آنکه لب به سخن بگشاید حضرت فرمود: هرچه در صندوق هست به او بدهید موجودی آن صندوق بیست هزار درهم بود که همه اش را دراختیار آن مرد بادیه نشین قراردادند.
او لب به سخن گشود و گفت: مولای من نگذاشتی نیازم را بگویم و زبان به ستایش بازکنم.
امام حسن (علیه السلام) ضمن اشعاری به وی فرمود: ما مردمی هستیم که بخشش ما همچون مروارید و برلیان است که درآن امیدها و آرزوهای نیازمندان، خوش می خرامند وجود و دستان ما پیش از درخواست آنان بخشش می کند تا مبادا آبروی کسی که سوال می کند بریزد اگر دریا برتری عطای ما را بداند از لبریزی خود شرم کرده فرو رود.(3)
زمانی هم که عرض حاجتی به حضرت می‌شد در سریعترین زمان، به رفع آن نیاز می‌کوشیدند، همانطور که شیخ رضی الدین حلی درکتاب خود می نویسد شخصی به محضر امام حسن(علیه السلام) شرفیاب شد و عرضه کرد: ای فرزند امیر مومنان! تو را سوگند میدهم به کسی که این نعمت را بدون شفاعت کسی به تو عنایت نموده از دشمنم انتقام بگیری چرا که او دشمنی است که به مردم حیله و ستم می کند نه به پیرمرد احترام می کند و نه به کودک شیرخوار ترحم. امام حسن که تکیه زده بود وقتی سخن آن شخص را شنید فورا برخاست و نشست. آنگاه به او فرمود: دشمن توکیست تا از او برایت انتقام بگیرم؟ گفت فقر و تنگدستی.
امام حسن لحظاتی سر مبارک را به زیر انداخت سپس سر را بلند کرد و به پـیشکار خود فرمود: آنچه از اموال نزد تو هست آن ها را حاضر کن. او رفت و مبلغ پانصد درهم آورد.
امام فرمود: تمام این پول را به این شخص نیازمند بده. آنگاه رو به او کرد و گفت: تو را به حق همان سوگندهایی که به من دادی قسم ات میدهم هرگاه این دشمن به تو روی آورد نزد من بیا و دادخواهی کن. (4)
روایاتی از این دست بسیار است اما نکات مشترک آن‌ها داشتن روحیه ایثار و از خودگذشتگی با توسل به دستورات اسلام که در قرآن نیز به آنان اشاره شده است، همچنین رعایت حفظ آبروی مومن و جلوگیری از منت گذاری است که در سیره امام حسن(علیه السلام) وجود داشت و قابلیت تقلید و الگوگیری را دارد.
انتهای پیام/ 852