به گزارش «شيعه نيوز»، آیت الله سید میرزا علی حسینی سیستانی سالها در نجف اشرف به شاگردی «مولی علی نهاوندی» مشغول بود و پس از آن به سامرا رفت و آنجا نیز سالیانی در درس میرزای مجدد «سید محمدحسن شیرازی» شرکت جست و در ضمن ملازم درس آیت الله «سید اسماعیل صدر» نیز بود.
«آقابزرگ طهرانی» صاحب کتاب «طبقات أعلام الشیعه» او را دارای مقام بالای علمی و بهره مندی از تقوا و صلاح و اخلاق سلیم معرفی می کند.
سید میرزا علی سیستانی در سال ۱۳۱۸ هـ. ق. به ایران بازگشت و در مشهدالرضا رحل اقامت افکند. در کتاب «طبقات» آمده است: «توجهات به سوی او جلب شد، و مرجع امور شرعی بود و یدی طولا در خطابه و مهارت در اسلوب فقهی داشت، و در امر به معروف و نهی از منکر ترسی به خود راه نمی داد، و با قوانین جدیدی که مخالف دین یا منافی آداب بود صریحا مخالفت می ورزید». (ص ۱۴۳۵)
آیت الله سیستانی در شب ۱۳ رمضان سال ۱۳۴۰ هـ. ق. به رحمت ایزدی پیوست. «آقا بزرگ طهرانی» در کتاب خود از فرزند او «سید باقر» (متوفای ۱۳۷۰ هـ. ق) هم نام می برد و او را دارای مقام بالای علمی می داند و پس از آن می نویسد: «و فرزند فاضل و جلیل القدر او سید علی که به نام جدش نامگذاری اش کرده اند از جمله طلاب مشغول به تحصیل علم در نجف است، خداوند او را حفظ کند، و برخی از آثار جدش را بخط شریف خودش نزد او یافتم، از جمله حاشیه بر مکاسب، و فوائد عدیده در مسائل فقهی و برخی فروع خمس و زکاه و قضاء که همگی دست نویس بود». (ص ۱۴۳۵).
انتهای پیام/654