به گزارش «شیعه نیوز»، روزنامه واشنگتن پست در گزارشی بر روی وب سایت خود نوشت: از نظر بسیاری از کشورهای جهان، روهینگیا یک اقلیت مسلمان بنگالی زبان در کشور برمه (میانمار) با اکثریت بودایی است. تصور می شود که بیش از یک میلیون روهینگیا در امتداد مرز غربی با بنگلادش و هند در برمه زندگی کنند. با وجود تعداد و حضور طولانی مدت این جامعه، دولت برمه این اقلیت را شهروند این کشور در نظر نمی گیرد.
این موقعیت، روهینگیا را آسیب پذیرتر کرده است. در سال های اخیر، تعداد زیادی از مسلمانان روهینگیا پس از دوره های متوالی خشونت توسط اوباش، آواره شده اند و در حال حاضر در اردوگاه های کثیف زندگی می کنند. بسیاری نیز تلاش کرده اند تحت شرایطی خطرناک و با قایق از برمه فرار کنند.
این وضعیت انتقاد بسیاری از گروه های بین المللی را برانگیخته است. در سال 2014، «توماس اوجآ کوئینتانا» گزارشگر ویژه سازمان ملل، «تبعیض و آزار و اذیت جامعه روهینگیا» را در زمره جنایت علیه بشریت خواهند.
این مشکل را ناسیونالیسم بودایی رو به رشد در برمه تشدید کرده است. خارجی ها می گویند که حتی نیروهای لیبرال در داخل کشور نیز از استفاده از اصطلاح «روهینگیا» اجتناب می ورزند؛ «آنگ سان سوچی» برنده جایزه نوبل به خاطر حمایت نکردن از این اقلیت تحت انتقادات گسترده ای قرار دارد.
این موردی است که در آن معانی بسیار مهم است. اصطلاح روهینگیا به معنی یک اقلیت منحصر به فرد است. با این حال، استفاده از لفظ بنگالی توسط برخی از معترضان در خارج از سفارت این کشور در آمریکا در روز پنجشنبه گذشته می تواند به این باور که توسط بسیاری در برمه پشتیبانی می شوند دامن زند که روهینگیا مهاجران غیر قانونی هستند که در طول یا پس از جنگ بنگلادش برای استقلال در سال 1971، از این کشور فرار کرده اند و تحت قانون 1982 شهروندی برمه نباید به عنوان یک گروه قومی رسمی به رسمیت شناخته شوند.
این قانون 135 گروه قومی را که قبل از سال 1823 به طور دائم در این کشور اسکان داشته اند، سال قبل از اولین جنگ انگلیس و برمه، را دسته بندی کرده است. بسیاری از محققان بر این باورند که این طبقه بندی گروه های قومی ساده است، با این حال، اشاره دارند که بسیاری از روهینگیاها برای نسل های متوالی در برمه زندگی اند و آثار تاریخی این جامعه مسلمان دیده می شود.
مطمئنا درست است که اصطلاح روهینگیا تا دهه 1990 نسبتا به ندرت استفاده می شد، تا زمانی که جامعه و حامیان بین المللی آن را به طور کامل تایید کردند. با این حال، اگر چه برخی از منتقدان مدعی اند که قومیت آنها یک اختراع جدید است، سوابق نشان می دهد که نخست وزیر «یو نو» که بین سال های 1948 و 1962 برمه را اداره می کرد، از واژه «روهینگیا» در برخی موارد استفاده کرده بود.
با این حال نبود یک هویت مشخص، اغلب به دستاویزی برای فشار به روهینگیاها توسط دولت تبدیل شده است. در سال های اخیر در حالی که ده ها هزار نفر از روهینگیاها با قایق از برمه می گریختند، مقامات نشان داده اند که در جلسات رسیدگی به بحران پناهندگان در صورتی استفاده از کلمه «روهینگیا» حاضر نخواهند شد.
سازمان ملل خواستار اعطای شهروندی کامل به مسلمانان روهینگیا شده است. کلمه «روهینگیا» به نظر می رسد ماندگار بماند.
انتهای پیام/654