به گزارش«شیعه نیوز»، «محمد‌رضا‌هادیلو» در روزنامه «جوان»نوشت: هرچقدر پزشکان و کارشناسان در مورد عوارض مهلک ناشی از دود کردن قلیان هشدار می‌دهند، به همان نسبت هم توتون‌هایی با طعم‌های مختلف وارد بازار می‌شوند اما بازی به همین جا ختم نمی‌شود، بلکه تاجران فعال در این عرصه نمی‌گذارند آب در دل قلیان‌کشان تکان بخورد و با ارائه خدمات نوینی همچون قلیان‌های یک‌بار مصرف، جای خالی قلیان‌های سنتی را پر می‌کنند.
همین چند سال پیش بود که خبری مبنی بر ورود برخی توتون‌های میوه‌ای به بازار منتشر شد؛ توتون‌هایی که می‌خواستند با تنباکوی پیر به رقابت بپردازند. آن روز‌ها از توتون‌هایی با طعم سیب و پرتقال و هلو حرف می‌زدند که بعدها انگور و لیمو و نعنا هم به آنها اضافه شدند اما همزمان با میکس کردن توتون‌های موجود و کشف طعم‌های جدیدی مثل دوسیب آلبالو، پرتغال نعنا، لیمو نعنا و امثال آن، توتون‌های دیگری در پاسخ به این همه اشتیاق بازار، وارد میدان شدند. توتون‌هایی مثل بولوبری، آدامس، یخ و سیب سبز و انگور سیاه.
با اینکه به موازات هجوم توتون‌ها، ذغال‌ها هم برای عقب نماندن از رقابت، انواع مختلفی از روسیاه‌هایشان را به میدان فرستادند، مغازه‌های فروش قلیان هم به شدت افزایش یافتند.
قلیان‌هایی با جنس و اشکال و رنگ‌های گوناگون. از تنه چوبی و برنجی گرفته تا تمام شیشه‌ای و دست‌ساز و گیاهی! قلیان‌هایی که از 40هزار تومان قیمت دارند تا 800هزار تومان.
اما در همین وانفسا قلیانی ابراز وجود کرد که همگان را به تعجب واداشت؛ «قلیان‌های یک‌بار مصرف.»
نیم لیتر آب (که اگر با طعم میوه‌هایی مثل پرتقال و لیمو باشد، بهتر است)، یک تکه ذغال، کمی فویل آلومینیومی و انواع توتون‌های میوه‌ای در یک لیوان کاغذی بزرگ با یک شیلنگ از جنس لوله‌های خرطومی برق!
قلیان‌هایی که اگر باب شوند، روند مصرف قلیان در کشورمان رشد بیشتری خواهد یافت و آن وقت است که دیگر نمی‌توان این غول بی‌افسار را مهار کرد.
قلیان‌های جدید، ساده هستند و سبک و کم حجم. حتی به جای آب در مخزن‌شان از شیرموز و آب پرتقال و شیر نارگیل استفاده می‌کنند. با این حال چیزی از عوارض شان کم نشده.
از همان اواخر دهه 70 که توتون‌های میوه‌ای به بازار آمدند، معلوم شد 80 درصد محتویات تنباکو و توتون قلیان‌های معسل (میوه‌ای)، مواد شیمیایی و اسانس‌ها هستند که عوارض مضاعفی را علاوه بر دود تنباکو بر سلامت مصرف‌کنندگان وارد می‌کنند.
الان حدود 15 سال است در مورد این عوارض و انواع سرطان‌های ناشی از آن می‌گویند و می‌نویسند، اما نه‌تنها میزان مصرف این نوع قلیان‌ها کم نشد، بلکه چند صد‌برابر شده و سن مصرف نیز تا زیر 12سال کاهش یافته است.
با این اوصاف وقتی به تدابیر مسئولان برای مقابله با این بلا می‌نگریم، متوجه می‌شویم تمامی آنها ممنوعیت‌هایی است که اغلب اجرای‌شان غیر‌ممکن به نظر می‌رسد؛ از جمله ممنوعیت عرضه قلیان در قهوه‌خانه‌ها که احتمالاً تصویب‌کنندگانش نیز راهی برای اجرایش سراغ ندارند و به همین دلیل است که هرگز عملیاتی نشده و نمی‌شود؛ رویکردی عجیب که موجب شده برخی نتیجه بگیرند نمی‌توان با مصرف قلیان در جامعه مقابله کرد.
این در حالی است که وقتی به قوانین و مصوبات دیگر دقیق شویم، در‌خواهیم یافت که حتی ممنوعیت استفاده از قلیان در پارک‌ها هم در قوانین دیده شده و قانونگذار به این موارد هم دقت کرده است؛ دقتی که در حد دقت باقی مانده و در عمل کاری از آن بر نمی‌آید.
انتهای پیام/654