نهم آذر 1386هجري شمسي برابر است با 30 ذيقعده 1428هجري قمري، تنها 18 روز تا عید الله الاكبر، روز اكمال دین و اتمام نعمت باقي مانده است.
امروز آخرین روز از ماه ذی العقده است و كاروان حج در طی میسر از مدینه النّبی تا مكّه به محلی به نام "أبواء" می رسد. این دیار برای پیامبر خدا صلی الله علیه و اله و سلم ،خاطرات تلخی را به یاد می آورد. حدود پنجاه و هفت سال پیش ـ آن گاه كه فرزند یتیم عبدالله علیه السلام همراه با مادر جوان خویش آمنه علیها السلام از زیارت قبر پدر در یثرب باز می گشتند ـ در همین محل بود كه دیدگان اشكبار او، پرواز مادر را به نظاره نشست و در موقعیتی كه تنها شش بهار از عمر پیامبر (ص) سپری شده بود، زخم فراق مادر نیز در جان او نشست.
این همه بار غم بسیار تلخ می كرد امّا محمّد امین (ص) خدا را همیشه با خود داشت و لطف بی پایان خداوندی همراه او بود. "ألَمْ یجِدْكَ یتیمًا فآوی؟" (ضحی/6)
"ای پیامبر، آیا پرودگارت تو را یتیم نیافت و پناهت نداد؟"
... حال پس از سال ها، آن كودك یتیم، رسالت بیست و سه ساله خود را به پایان می رسانید. او به فرمان معبود بی همتا رهسپار مكه شده بود تا آخرین برگ های رسالت خویش را نیز برخواند؛ رسالتی كه جز او كسی را توان تحمّل و انجام آن نبود.
به راستی كه كردگار، گران بها گوهری را برای ابلاغ آخرین و جاودانه ترین آیین گیتی بر گزیده بود.
آیا در نبود این یگانه پیشوا ـ كه برای مسلمانان، پدری مهربان است ـ خداوند امّتِ رسول، آخرالزّمان را بی سرپرست رها خواهد كرد و آنان را به سان یتیمانی بی پناه، در وادی حیرت، بی راهبر خواهد گذارد؟! هرگز!
"أناو علی أبَوا هذهِ الاُمَّه"، "من و علی، دو پدر این امّتیم."
آری، در نبود پیامبر بزرگ صلی الله علیه و اله و سلم ،امیر اهل ایمان باید كه پدرانه قافله اسلام را هدایت كند و آن را به سر منزل رستگاری برساند. اگر خداوند مهربان پیامبرش را به بهشت رضوان باز می خواند، به لطف و رحمت خویش برای زمینیان، علی، حسن، حسین، ... و مهدی علیها السلام را باقی خواهد گذاشت و اینك كشتی نجات را ناخدا و صراط هدایت خداوندی را قافله سالار، ولّی زمان و امام عصر، مهدی موعود عجّل الله تعالی فرجَهُ الشّریف است؛ او پدر مهربان امّت ها و هدایتگر ملّت ها است كه: "السَّلامُ علی مَهدی الُا مَمِ"، "سلام بر مهدی امّت ها. "
خبرگزاری شبستان