دعای سیفی صغیر، معروف به دعای قاموس، در مفاتیح الجنان آمده است. شیخ عباسی قمی(ره) درباره آن می‌گوید: «شیخ اجل ثقة الاسلام نورى - عطر الله مرقده - در صحیفه ثانیه علویه آن‌را ذکر کرده و فرموده که از براى این دعا در کلمات ارباب طلسمات و تسخیرات شرح غریب است و از براى او آثار عجیبه ذکر کرده‌اند و من‏ چون اعتماد بر آن نداشتم ذکر نکردم، لکن اصل دعا را ذکر می‌کنم تسامحاً و تأسیاً بالعلماء الاعلام».

در منابع روایی ما فصلی وجود دارد با عنوان «استحباب خوردن سحری». آنچه از مجموع روایات موجود در این باب استفاده می‌شود؛ این است که خوردن سحری برای روزه ماه رمضان مستحب است.

کتاب «الشافی فی الامامة» اثر سید مرتضی در پاسخ به کتابی است به نام «المغنی» اثر قاضی عبد الجبار. می‌دانیم که در بین علمای قدیم چنین رسم بود که در رد یک کتاب، عین مطالب آن کتاب را آورده و سپس نقد می‌کردند.

روایت حدیث: به معنای نقل یا حمل گفتار، فعل یا تقریر معصوم است؛ یعنی کسی از شخصی دیگر، روایتی را بشنود و آن‌را نزد خود محفوظ بدارد و آن‌را برای دیگران نقل کند. این مرحله، بر مرحله درایت حدیث تقدّم دارد. بیشتر احادیثی که در منابع روایی ذکر شده، راویانی آنها را به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم از پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) و ائمه اطهار( علیه السلام ) نقل کرده و حامل آن بوده‌اند.

اصل موضوع چله‌گرفتن و یا عبادت ویژه در چهل روز(اربعین) هم در قرآن و هم در روایات مورد اشاره قرار گرفته است.

آنچه در متن سؤال به آن اشاره شده است، در واقع درخواست از خدا به اسم اعظمش می باشد که در برخی از دعاها آمده و معنای آن این است که، «بارالها! به بزرگ ترین اسمت از تو درخواست مى کنم؛ بزرگ ترین اسمى که عزیزترین و باشکوه ترین و گرامی ترین اسم تو است...».