نکاتی درباره روایت بیان می‌شود:یک. این روایت در برخی کتاب‌های حدیثی و تفسیری شیعه و اهل سنت بدون ذکر سند نقل شده است؛ همین نقل‌ بیانگر این است که، چون این روایت مخالفتی با احادیث دیگری که درباره شراب نقل شده، ندارد؛ دانشمندان اسلامی به محتوای آن اعتنا کرده‌ و به عنوان شاهدی در کنار روایات دیگر ذکر کرده‌اند.

زیارت مفجعه در کتاب‌های معتبر ادعیه نیامده، و تنها در کتاب متأخر «مفتاح الجنان» ذکر شده که این کتاب مورد انتقاد بسیاری از دانشمندان علم حدیث از جمله شیخ عباس قمی قرار گرفته است. علاوه بر این که در همین کتاب، سندی برای زیارت مفجعه نقل نشده است.

سیره و روش برخی از علمای حدیث بر آن است که وقتی در سلسلۀ‌ سند، از برخی راویان نام می ‌برند، برای آنان با عباراتی؛ همچون «رضی الله عنه» یا «رحمة الله علیه» به کار می ‌برند. و از این ترحم و ترضی فهمیده می‌ شود که آن راویان شخصیت‌ هایی برجسته هستند و در نظر افرادی؛ مانند شیخ کلینی و شیخ صدوق(ره) دارای مکانت و جلالت شأن بوده‌اند.

این حدیث با این الفاظ «اَلإنسانُ سِرّی وَأنا سِرُّه»در منایع روایی، وجود ندارد، اما در برخی از کتاب ها به همین لفظ یا الفاظ مشابه نقل شده است. آنچه در باره این حدیث -با صرف نظر از بود و نبودش در متون روایی- می توان گفت؛ این است که با توجه به برخی از آیات قرآن، این سخن صحیح و درست است.

نذر، آن است که انسان ملتزم شود که کار خیرى را براى خدا بجا آورد، یا کارى را که نکردن آن بهتر است براى خدا ترک نماید. پس هر نذری (از جمله آنچه در پرسش ذکر شده است) می تواند با نیّت های مختلف شرعی انجام شود.

در برخی تفاسیر ماجرایی نقل شده است مبنی بر آن‌که جبرئیل نزد پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) آمد و از او اجازۀ ورود خواست. پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) نیز اجازه فرمودند. (مدتی گذشت و جبرئیل وارد نشد!) پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمودند که ای فرستاده خدا! ما به تو اجازه ورود دادیم. (چرا داخل نمی‌شوی؟)