حسن بن علی بن ابی حمزه بطائنی و پدرش علی، هر دو از راویان و محدثانی هستند که نام آنها در سلسله سند روایاتی از امامان معصوم ( علیه السلام )‌ دیده می‌شود و هر دو از بزرگان واقفیه می‌باشند.

اگر معنای این حدیث آن باشد که زنان سراسر زشتی و ناپاکی هستند، ما آن را به دلیل مخالفت با اصول کلی اسلامی نخواهیم پذیرفت، اما معنای دیگری نیز برای این حدیت متصور است که قابل پذیرش خواهد بود.

حدیث، یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین منبع و مأخذ احکام فقهی پس از قرآن کریم است که در عصر پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امامان معصوم( علیه السلام ) و نیز در عصر غیبت امام دوازدهم حضرت مهدی(عج)، پاسخ‌گوی مسلمانان بوده است. حدیث در اصطلاح؛ کلامی است که گفتار یا کردار، یا امضا و تأیید معصوم( علیه السلام ) را بازگو و حکایت می‌کند.

حدیث «الْحَسُودُ لَا یَسُودُ»، از امام علی( علیه السلام ) است. این جمله(الْحَسُودُ لَا یَسُودُ)، در ضمن حدیثی از رسول خدا ( صلی الله علیه و آله و سلم ) نیز نقل شده است. آن‌جا که پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) مردم را از سه صفت ناپسند برحذر می‌دارد.

کتاب «فقه الرضا» کتابی است که در انتسابش به امام رضا( علیه السلام ) دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. به نظر ما، بعید است خود امام( علیه السلام ) چنین کتابی را نوشته باشند. البته این نپذیرفتن به معنای رد کل کتاب و روایات موجود در آن نیست، بلکه کلیات کتاب مورد پذیرش بسیاری از فقها بوده و روایاتی را از آن نقل کرده‌اند.

این روایت: « النِّکَاحُ سُنَّتِی فَمَنْ رَغِبَ عَنْ سُنَّتِی فَلَیْسَ مِنِّی‏ » از سخنان پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) است. معنای آن این است: ازدواج، سنّت من است. هر کس از سنّت من رویگردان شود از من نیست.