حدیث شاذّ؛ به روایتی گفته می‌شود که تنها دارای یک سند و راویان آن ثقه باشند، اما از جهت متن مخالف روایتی است که مشهور آن‌را نقل کرده‌اند. به روایت شاذ، نادر نیز می‌گویند.

سید رضی الدین، على بن موسى بن جعفر بن طاووس‏ حسنی حلّى، مشهور به سید بن طاووس، از نوادگان امام حسن مجتبى( علیه السلام ) در روز 15 محرم سال 589 هـ.ق در شهر حلّه عراق به دنیا آمد. و در سال 664 هجرى در سن 75 سالگى در شهر بغداد وفات نمود.

اسماعیل بن ابی زیاد سکونی، از اصحاب امام صادق( علیه السلام ) و یکی از راویانی است که بیشترین روایت را از ائمه( علیه السلام ) نقل کرده است. از ایشان حدود 1122 روایت در کتاب‌های اربعه حدیثی(فقیه، کافی، تهذیب و استبصار) موجود است. اکثر روایات او را نوفلی نقل کرده است؛ یعنی در کتب اربعه حدود 852 مورد از روایات سکونی توسط نوفلی روایت شده است.

أبو بکر محمد بن مسلم بن عبید الله بن شهاب، معروف به زُهری از جمله تابعان پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) و جزو علمای عصر خود و سنی مذهب بود.او در عین حالی‌که از علما و بزرگان اهل سنت بود، روایت‌های مختلفی را از امام سجاد( علیه السلام ) نقل کرده است که در برخی منابع روایی شیعی ذکر شده‌اند.

روزی اصحاب پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) مشغول گفتگو بودند و گفتند که حرف الف از جمله حروفی است که بیشترین کاربرد را در زبان عربی دارد. در این زمان امام علی( علیه السلام ) خطبه‌ای را خواندند که در متن عربی آن هیچ الفی وجود ندارد.

آیه «وَ مَا أَرْسَلْنَکَ إِلَّا رَحْمَةً لِّلْعَالَمِین»، دلالت دارد که پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) برای تمام اهل عالم رحمت است. مفسران به نقل از ابن عباس یکی از شاگردان بزرگ حضرت علی( علیه السلام ) در تفسیر قرآن مجید، در تفسیر این آیه می‌گوید...