قرآن کریم، بارها و بارها بشر را به تفکّر و تعقّل دعوت می­‌نماید؛ زیرا تفکّر، زیربنای ایمان واقعی هر فردی بوده و بعد از ایمان است که دیگر عبادات معنا خواهد داشت. بر این اساس هیچ دور از ذهن نخواهد بود که تفکّر را – که خود نوعی عبادت است – ارزش‌مندتر از دیگر عبادات بدانیم. روایات فراوانی صریحاً ناظر به همین واقعیت‌اند.

روایاتی در مورد تحنیک نوزاد از تربت امام حسین( علیه السلام ) و آب فرات داریم. البته «تحنیک» به معنای خوراندن نیست، بلکه به معنای کام برگرفتن و مالیدن آن به زبان است؛ یعنی کمی زبان نوزاد را با آن آغشته کنیم.

شهیدان به عنوان افرادی که جان خود را در راه خداوند فدا کرده‌اند، دارای قرب و منزلت بسیار بالایی بوده و خداوند امتیازات بسیاری را به آنها داده است.

امام علی( علیه السلام ) در بخشی از آداب قضای حاجت می‌فرماید: وقتى که به مدفوع خود پس از پایان کار نگاه می‌کند بگوید: «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی الْحَلَالَ وَ جَنِّبْنِی الْحَرَام»؛ خدایا! روزی حلال را نصیبم کن و مرا از روزی حرام دور گردان.

غیر از خلیل بن عمرو یشکری که شخص مجهولی است، دیگر راویان امامی و مورد اطمینان هستند و توثیق شده‌اند. اما به جهت این‌که در کتاب‌های رجالی، نامی از خلیل بن عمرو یشکری برده نشده، این حدیث از جهت سندی ضعیف است.

مسجد در نگاه اسلام و مسلمانان، دارای جایگاه ویژه‌ای بوده و حتی در حدیث قدسی خداوند مساجد را خانه‌های خود در روی زمین دانسته است؛ لذا عبادت در مسجد نیز از عبادت در هر مکان دیگری برتر خواهد بود.