روایتی که در پرسش مطرح شده، چنین است: «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ( علیه السلام ) قَالَ الْأَكْلُ عَلَى الشِّبَعِ يُورِثُ الْبَرَصَ»؛ خوردن غذا در حال سیری «برص» را به دنبال دارد.

هنگامی که انسان دچار مشکل و دشواری شد زبان ظاهری با زبان نیاز درونی هماهنگ می‌شود و با گفتن آه که حکایت از اضطرار و بی‌چاره‌گی خود می‌کند و با گفتن «آه»در حقیقت خدا را که اجابت کننده مضطر و پناه هر بی‌پناه است می‌خواند.

امام صادق( علیه السلام ) به نقل از پیامبر خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: «هر که با خودبزرگ‌بینی و تکبّر بر روى زمین راه رود، زمین و آنچه در زیر آن و در بالاى آن است، او را لعنت کنند».

وقتی لشکر اسلام آماده حمله به مکه می‌شد، حاطب بن أبى بلتعة نامه‌ای نوشت و آن را به زنی داد تا آن را به اهالی مکه برساند و آنها را از حمله مسلمانان با خبر کند. وحی الهی خبر را به پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) رساند و ایشان امام علی( علیه السلام ) را برای گرفتن نامه فرستاد.

در منابع دیگر نیز محتوای این روایت وجود دارد که تنها در برخی عبارات با آنچه نقل شده متفاوت است.با این حال؛ سند این روایت، چندان قابل استناد نیست، بلکه حتی دارای ضعف‌هایی نیز می‌باشد. علاوه بر سند، بر محتوای این روایت نیز اشکالاتی وجود دارد

دلیل این موضوع، یعنی نهی پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در «استفاده از خاک مصر»، نیز در روایات بیان شده است. و آن این است که خاک مصر به دلیل بی‌غیرتی بنی اسرائیل که در آن سرزمین ساکن بودند، ممکن است اثری وضعی داشته باشد و آن بی‌غیرتی از طریق خاک به دیگران نیز سرایت کند.