روایت اقتدا کردن امام حسن و امام حسین( علیه السلام ) به مروان با دو متن در بعضی منابع روایی شیعه نقل شده است که یکی از امام صادق( علیه السلام ) نقل شده و دیگری از امام موسی بن جعفر( علیه السلام ). این روایات حمل بر تقیه می‌شوند، و در واقع تقیه یک نوع تاکتیک حساب شده براى حفظ نیروهاى انسانى و هدر ندادن افراد مؤمن در راه موضوعات کوچک و کم اهمیت محسوب مى‏‌شود.

اگرچه در برخی منابع اهل سنت - مانند متن موجود در پرسش - این موضوع این‌گونه مطرح شده است که گویا عباس از امام علی( علیه السلام ) خواست تا نزد پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) برود و از آن‌حضرت بخواهد که آیا حقی در خلافت دارد یا خیر؟ امّا این حدیث با این بیان در هیچ‌یک از منابع معتبر شیعی نیامده است.

حدیث ثقلین از طریق اهل سنت و شیعه به طور متواتر نقل شده است، از جمله کسانی که این حدیث را گزارش کرده جابر بن عبد الله است.

با توجه به پرسش مطرح شده، پاسخ را در دو بخش ارائه می‌کنیم:1. گریه کردن بر مرده: اصل گریه و حزن یک امر فطری، بلکه غریزی است که نه تنها اقتضای طبیعت انسان، بلکه در برخی از حیوانات نیز وجود دارد که این نیاز به استدلال ندارد. منتها اگر نهیی از طرف شارع مقدس رسیده باشد، باید از این کار اجتناب نمود.

از امام حسن مجتبی( علیه السلام ) روایت شده است: تنى چند از یهود نزد رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) آمدند، دانشمندترین ایشان در باره مسائلى از آن‌حضرت سؤال کرد؛ از جمله سؤال‌هایش این بود؛ چرا خداى عزّ و جلّ سى روز روزه در ساعات روز را بر امت تو واجب کرده، اما بر امت‌هاى دیگر بیش از این‌را واجب کرده بود؟

واژه «احرار» جمع «حُرّ» به معنای کسی است برده نباشد. اهل لغت معتقدند ریشه اصلی «حُرّ» به معنای رمل و ماسه خالص است که آمیخته با چیز دیگر نیست؛ به همین جهت به کسی که برده نیست حُرّ می‌گویند، گویا شخص حُرّ از آمیخته شدن به بردگی مبرا است.