غلوّ، از جمله مسائلی است که از زمان امام علی( علیه السلام ) و ائمه دیگر( علیه السلام ) وجود داشته و آنها نیز با تمام توان با این عقاید انحرافی، مبارزه می‌کردند.

پیرامون این موضوع دست کم، دو دسته روایات وجود دارد که در ظاهر با هم اختلاف دارند.1. روایات دسته اوّل بیشتر از منابع اهل سنت نقل شده است، و بر اساس آن مدّت حکومت حضرت متفاوت (بیست، سی و چهل سال) گزارش شده است.

علامه مجلسی در بحارالأنوار درباره زیارت جوادیه می‌نویسد: «در نسخه‌ای قدیمی که تاریخ تألیف آن، سال 746 هـ.ق ذکر شده و از تألیفات اصحاب پیشین ما بوده، زیارتی برای حضرت امام رضا( علیه السلام ) دیدم که آن‌را همان‌گونه که یافته‌ام نقل می‌کنم.

روایات متعددی از پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امامان معصوم( علیه السلام ) در منابع روایی و حدیثی وجود دارد که آن بزرگواران به مناسبت‌های مختلف، ضمن بیان فضیلت علم و دانش و استفاده از محضر عالمان، حتی نگاه کردن به چهره عالم را عبادت معرفی کردند.

امام علی( علیه السلام ) در یکی از گفتارهای خود، برخی از مخالفان و متمرّدان را این‌گونه توصیف می‌کند: «‌منحرفان؛ شیطان را معیار کار و محل اعتماد خود گرفتند، و شیطان نیز آنها را شریک خود قرار داد و در دل‌هاى آنان تخم شقاوت نهاده و جوجه‌هاى خود را در درونشان پرورش داد و در سینه ایشان به حرکت در آمد و در کنارشان به تدریج رفتار کرد.

آنچه با عنوان «دعای نور» در برخی سایت‌های اینترنتی آمده، در منابع حدیثی و ادعیه یافت نشد، بلکه آنچه سفارش شده که بر روی کفن نوشته شود، «دعای جوشن کبیر» است که سید ابن طاوس و دیگران از پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) و امام کاظم( علیه السلام ) نقل کرده‌اند و فقها نیز نوشتن آن‌را بر روی کفن مستحب دانسته‌اند.