حسین بن سعید و حسن بن سعید اهوازی که در نیمه دوم قرن سوم می‌زیسته‌اند از عالمان و مؤلفان بزرگ؛ در طول تاریخ حدیث نگاری شیعه بوده‌اند. نجاشی درباره آنان می‌گوید: «حسن و حسین از نوادگان مهران هستند که از یاران امام سجاد( علیه السلام ) بود، حسن با برادرش حسین در تصنیف سی کتاب مشارکت داشت ولی حسین بیشتر مشهور گشت».

«تَوَشُّح» در لغت از ماده «وشح»؛ به معنای آویختن حمایل (آنچه به شانه و پهلو آویزند) و جامه به دوش افکندن است.اما با توجه به این‌که روایات مربوط به توشّح، یک بحث شرعی و فقهی را پیش می‌کشند، لغت‌دانان و فقهای بزرگوار توشّح ‌را به گونه‌های مختلف معنا کرده‌اند.

این اصل پذیرفته شده در بین مسلمانان که ازدواج موجب زیاد شدن روزی می‌شود، از آیات قرآن و روایات گرفته شده است.

«او تجبر» که در روایت آمده، ممکن است تردید از طرف راوی باشد. اما اگر این تردید از امام صادق( علیه السلام ) باشد دلالت می‌کند که فرقی بین این دو(تکبر با تجبر) از نظر معنا وجود دارد.

در برخی از کتاب‌های روایی شیعه‏ و اهل سنت آمده که پیامبر خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: «زَیِّنُوا مَجَالِسَکُمْ‏ بِذِکْرِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِب»؛ یعنی مجالس خود را با یاد علی بن ابی‌طالب( علیه السلام )، زینت دهید. با توجه به این‌که حضرت امام علی( علیه السلام ) تمام زندگی خود را وقف خدا و پیامبر و اسلام کرد و همیشه آماده جانفشانی و اهدای جان خود برای حفظ و پیشبرد اسلام بود و دائماً در جلب رضایت و محبت خدا تلاش می‌کرد.

صدق و صداقت؛ بارزترین مشخصه پیامبران الهی در دعوت مردم به سوی خدا است؛ از این‌رو، راست‌گویی از اعمال نیک و پسندیده انسانی بوده و نزد دین و خرد از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. فطرت پاک انسان ایجاب می‌کند که انسان سالم و متعادل، دل و زبانش یکسو و هماهنگ باشد، ظاهر و باطنش یکی باشد و آنچه را باور دارد بر زبان جاری کند.