یکی از موهبت‌ها و نعمت‌هایی که خداوند به حضرت سلیمان( علیه السلام ) عطا کرد، مهار کردن گروهى از نیروهاى مخرّب بود؛ زیرا به هر حال در میان شیاطین و اجنّه افرادى بودند که به عنوان یک نیروى مفید و سازنده قابل استفاده به حساب نمی‌آمدند، و چاره‌اى جز این نبود که آنها در بند باشند، تا جامعه از شرّ مزاحمت آنها در امان بماند.

آیات 39 و 40 سوره حجر، شیطان پس از آن‌که بر اثر سرپیچی از درگاه الهی رانده شد، گفت: پروردگارا، به دلیل آن‌که مرا گمراه ساختى،[1] و این انسان زمینه بدبختى مرا فراهم ساخت، من نعمت‌هاى مادى روى زمین را در نظر آنان زینت می‌دهم، و انسان‌ها را به آن مشغول می‌کنم و همه را گمراه خواهم ساخت، مگر بند‏گان پاک و خالصت را.

قرآن کریم در آیات فراوان و به مناسبت‌های گوناگون، تعابیری دارد که در نگاه اول این باور را ایجاد می‌کند که گویا آموزه‌های قرآنی با رأی اکثریت و جمهور در تضاد است و تنها این اقلیت‌ها هستند که برحق بوده و باید نظرشان پذیرفته شود.

غفلت دو نوع دارد که مجازات ناشی از یکی از آن دو نوع، توجیه‌پذیر بوده و مجازات نوع دیگر قابل توجیه نیست.

قسم خوردن دارای شرایطی است که با بودن همه آن شرایط شخص مکلف به انجام آن است و در صورت عدم انجام آن، مستوجب کفاره خواهد شد، اما اگر یکی از آن شرایط (شرایط قسم) موجود نباشد، قسم منعقد نشده و در این صورت گناهی بر وی نیست.

اگر چه همه‌ی امور عالم، از جمله بهشت و جهنم و ثواب و عقاب به دست خداوند است، اما خدای متعال مهربان‌تر از آن است که کسی را به مجرد گمراهی مجازات کند.

به یاد خدا بودن و خواندن هر بخشی از قرآن پیش از سفر، سبب آرامش خاطر انسان می‌شود و بر لذت سفر می‌افزاید و از نگرانی و اضطراب مسافر می‌کاهد و همین موضوع به تنهایی باعث کاهش حوادث خواهد شد.

قرآن کریم، در موارد فراوانی انجام هر عمل نیک و صالحی را پسندیده و بدان توصیه فرموده و انجام دهنده آن‌را دارای اجر و پاداش دانسته است.

گزارش شده است که بعد از نزول آیه نجوا، امام علی( علیه السلام ) با دادن ده بار صدقه، ده مرتبه توانست با آرامی و درگوشی پرسش‌هایی را با پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) در میان گذاشته و پاسخ‌هایی را بشنود

باید توجه داشت که تهمتها و افتراها بر علیه شیعه بسیار زیاد است. به طوری که هر روز شاهد نوع جدیدی از آنها هستیم. این به معنای عدم توانایی تهمت زنندگان در مقابل فکر و منطق و برهان شیعی و عجز در مقابل مستندات قوی شیعه در اثبات عقائد خود از طریق قرآن و سنت و عقل می­باشد و به همین بخاطر دشمنان شیعه دست به افتراء و تهمت می زنند.