آنچه مشهور است؛ این است که پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: «أنا مدینة العلم و علی بابها»؛ من شهر دانشم و علی کلید آن است. اما با تعبیری دیگر روایتی تقریباً مشابه آنچه در پرسش مطرح شده وجود دارد، و آن روایت چنین است.

آیاتی از قرآن کریم و روایاتی از شیعه و سنی وجود دارد که پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) و ائمه اطهار( علیه السلام ) را مبیّن و روشن کننده قرآن، معارف آن، حاملان و معدن علم الهی معرفی می‌کند.

در مجموع احادیث اهل بیت( علیه السلام )، از دو منظر متفاوت به موضوع پیاده‌‌‌روی پرداخته شده است. در برخی احادیث، پیاده‌‌‌روی تنها به عنوان یک حرکت فیزیکی لحاظ شده و در مورد آداب و شرایط آن در حالت سفر و غیر سفر توصیه‌‌‌هایی صورت گرفته است؛ و گاهی نیز در حرکت به سمت اماکن مقدسه، به عنوان یک موضوع مستقل مطرح گردیده است.

حدیثی به این مضمون در بیشتر کتاب‌های حدیثی اهل سنت وجود دارد؛ برای نمونه؛ در صحیح بخاری چنین آمده است: «عبدالله بن عبد الوهاب از حماد از هشام و او از پدرش نقل می‌کند؛ مردم در روزی که نوبت عائشه بود برای رسول خدا هدیه‌هایشان را می‌آوردند...

یکی از دعاهایی که در عصر غیبت خوانده می‌شود و دارای مضامین بلندی است، دعای عهد است. این دعا را علامه مجلسی(ره) در سه بخش از «بحار الأنوار» آورده است که در دو بخش برای آن سند ذکر کرده است.

در کتاب «دلائل الامامة» محمد بن جریر طبری(ره)، اسناد متعددی برای خطبه فدکیه حضرت زهرا( سلام الله علیها ) آمده است. این خطبه در کتاب‌های متعددی از کتب قدماء آورده شده است و از آن‌چنان شهرتی برخوردار است که نمی‌توان آن‌را انکار کرد.