به گزارش «شیعه نیوز»،
ایستگاه راه آهن شهر گودرا واقع در ایالت گجرات هندوستان روز 27 فوریه سال 2002 شاهد درگیری خونینی میان زائران هندو و ساکنان مسلمان این شهر بود، درگیری ای که رفته رفته بر ابعاد آن افزوده شد و در نهایت 59 نفر جان خود را از دست دادند.
اگرچه آن زمان گفته می شد که این درگیری کاملا ناگهانی و خودجوش بوده است اما "نارندرا مودی" سروزیر ایالت پنجاب در یک موضع گیری کاملا جانبدارانه از مسمانان به عنوان "تروریست ها" نام برد و هندوهای کشته شده را شهید عنوان کرد. بر پایه گزارش های بعدی معلوم شد که مودی در اولین نشست کابینه ایالتی بعد از این رویداد به وزرای مربوطه دستور داده است که در صورت حمله علیه مسلمانان ، نیروهای امنیتی حق هیچ مداخله ای ندارند.
در روزها و هفته های بعد حملات هدفمندانه گروه های ناسیونالیست هندو علیه اقلیت مسلمانان ادامه یافت و بر پایه گزارش گروه های حقوق بشری بیش از دو هزار نفر که اکثریت قریب به اتفاق آنان مسلمان بودند ، جان خود را بر اثر این حملات از دست دادند. بررسی ها و تحقیقات بعدی نیز نشان داد که این حملات نژادپرستانه از حمایت های گسترده در پشت پرده برخوردار بوده و حتی آن تراژدی ایستگاه راه آهن گودرا نیز بهانه ای برای آغاز اجرای نقشه ها و طرح هایی از پیش تعیین شده علیه مسلمانان بوده است. این گزارش ها همچنین ثابت کرد که سیاستمداران عضو حزب متبوع مودی یعنی حزب ناسیونالیستی و هندوی "باهاراتا جاناتی" نقش مهمی در هدایت این حملات ایفا کرده اند.
حال یعنی دوازده سال پس از آن روزها حزب باهاراتا جاناتی بنا دارد که در انتخابات سراسری پارلمان هند که در ماه مه برگزار می شود، مودی را به عنوان کاندیدای نخست خود معرفی کند و البته این حزب از شانس مناسبی برای بدل شدن به قوی ترین حزب پارلمان برخوردار است. در این صورت بی تردید مودی می تواند به عنوان نخست وزیر آینده هند معرفی شود.آیا در این صورت و با توجه به تنش های موجود میان مسلمانان و هندوها ، شاهد موج تازه ای از خشونت ها در هند خواهیم بود؟ بسیاری از مسلمانان و ناظران بی طرف در این مورد اعلام خطر می کنند اما "کریستیان واگنر" کارشناس ارشد امور هند در بنیاد سیاست و علوم برلین نظر دیگری دارد.
واگنر می گوید:" کاملا مشخص است که تصمیم حزب باهاراتا جاناتی برای معرفی مودی به عنوان کاندیدای نخست خود در انتخابات پارلمان با انگیزه ها و پیش زمینه های اقتصادی انجام گرفته است. مودی بیش از هر چیز دیگر به این علت در صدر فهرست حزب متبوعش قرار گرفت که حداقل از نظر رهبران حزب او فردی صادق تر و از نظر مدیریتی کارآمدتر است ، سیاستمداری که خط مشی اقتصادی او برای ایالت گجرات دستاوردهای زیادی داشته است". به باور واگنر حزب باهاراتا جاناتی از رای دهندگان و آرای سنتی برخوردار است و مبارزه مودی با فساد و برنامه های اقتصادی او برای دولت آینده می تواند احتمال موفقیت حزب متبوعش را افزایش دهد.
با این حال واگنر به واقعیت های دیگر در این مورد نیز اشاره می کند:" نباید فراموش کنیم که انتخابات سال جاری با انتخابات هایی که در دهه هشتاد و نود برگزار شد تفاوتی فاحش دارد. در آن سال ها حزب باهاراتا جاناتی با شدتی غیرقابل مقایسه با امروز از عامل تاثیرگذار ناسیونالیسم هندو استفاده می کرد. در آن زمان این عامل توانست به بالا کشیدن چشمگیر این حزب کمک شایانی کند اما از سال ها پیش مشخص است که حزب باهاراتا جاناتی در نهایت آرای سی درصد بدنه اجتماعی هند را برای خود دارد". به عقیده واگنر آن ایده اولیه این حزب مبنی بر بسیج مردم تحت لوای ایدئولوژی "هندوواتا" با هدف تداوم حفظ اکثریت پیشاپیش شکست خورده است.
ایدئولوژی هندوواتا در واقع شکلی خاص از یک ناسیونالیسم فرهنگی است که پیدایش آن به سال های دهه بیست بازمی گردد. بر پایه این ایدئولوژی هندوستان کشوری هندو است که هیچ جایی برای اقلیت هایی چون مسلمانان و مسیحیان ندارد. البته حزب باهاراتا و دیگر سازمان های جنبش هندوواتا از این ایدئولوژی به عنوان پدیده ای کمتر مذهبی و بیشتر فرهنگی یاد می کنند. اما مشکل این جا است که کاست ها و بخش های مختلف هندو در هندوستان اصولا تفاوت های زیادی با یکدیگر دارند و یک واحد فرهنگی به شمار نمی آیند.
به همین خاطر ناسیونالیست های هندو برای تقویت هویت و وحدت اقوام هندو همواره از جدایی خود از مسلمانان و دیگر اقلیت ها دم می زنند. در این میان اما سازمان شبه نظامی موسوم به آراس اس که در همان سال های دهه بیست و با الهام از سازمان های شبه نظامی فاشیستی تشکیل شده است همواره از ابزار خشونت برای پیش بردن این هدف استفاده می کند. آراس اس در ایالت گجرات یعنی همان ایالتی که مودی زمانی سروزیر آن بود، نقشی اصلی در حملات نژاد پرستانه ایفا می کند. آراس اس و حزب باهاراتا تا به امروز نه تنها از نظر ایدئولوژیک بلکه از نظر روابط نزدیک شخصی نیز مناسبات تنگاتنگی با یکدیگر دارند. واگنر می گوید:" آراس اس برای حزب باهاراتا اهمیت زیادی دارد زیرا این سازمان در سراسر هند به عنوان یک ماشین جمع آوری آرا عمل می کند و از آن جایی که کاندیداهای حزب باهاراتا غالبا از ساختار سازماندهی شده محروم هستند ، وابستگی های زیادی به کادرهای محلی آراس اس دارند". با این حال این روابط بدون مشکل و مساله هم نیست. واگنر می گوید:" برای حزب باهاراتا جاناتی این یک مشکل حل نشدنی است که نمی تواند خود را از زیر سایه آراس اس خلاص کند و این توانایی را ندارد که از نظر ایدئولوژیک و سازمانی از این گروه شبه نظامی فاصله بگیرد".
بدین ترتیب حزب نژادپرست باهاراتا جاناتی با مشکلی پیچیده روبرو است. واگنر می گوید:" این حزب برای سازماندهی رای دهندگان خود به ایدئولوژی هندوواتا نیاز دارد اما این نیز مشخص است که در صورت تشکیل دولت نمی تواند از آن استفاده کند". زیرا حزب باهاراتا در صورت پیروزی در انتخابات و معرفی مودی به عنوان نخست وزیر، برای تشکیل کابینه به حضور دیگر احزاب نیازمند است و احزاب هند آشکارا اعلام کرده اند که به هیچ عنوان نمی توانند سیاست تهاجمی هندوواتا را تحمل کنند. شاید به کارگیری این سیاست در محدوده ایالت گجرات ممکن باشد اما به عنوان سیاستی سراسری و ملی عملی نخواهد بود.
با این حال واگنر به این مساله اشاره می کند که مودی در حال حاضر روی هندوواتا مانور زیادی می دهد و آن را تاکتیک سودمندی می داند. به عنوان مثال هنگامی که در جریان سخنرانی مودی در پانتا در اکتبر گذشته بمبی منفجر شد که ظاهرا گروه های اسلام گرا مسئول آن بودند و ده نفر بر اثر این حمله کشته شدند، مودی دستور داد که خاکستر کشته شدگان را در شهر بگردانند. در رویدادی مشابه هنگامی که در سپتامبر گذشته در اوتارپرادش میان هندوها و مسلمانان برخوردهایی خونین اتفاق افتاد و بیش از 40 نفر کشته شدند، سیاستمداران و اعضای حزب باهاراتا جاناتی از هر اقدامی در جهت دامن زدن به احساسات هندوها فروگذار نکردند.
از سوی دیگر کشورهای غربی در صورت روی کار آمدن مودی با مشکلات زیادی برخورد می کنند. اگرچه که مودی در هیچ دادگاهی به جرم خشونت در گجرات محکوم نشده است اما از دیدگاه فعالان حقوق بشر او به نوعی همدست عوامل حملات نژادپرستانه علیه مسلمانان به شمار می آید. زیرا وی در آن دوران سروزیر ایالت گجرات بوده و نه تنها مسوولیت پلیس بلکه مسوولیت رفتار اعضای حزب باهاراتا و سازمان آراس اس نیز بر عهده وی بوده است. کشورهای اروپایی از سال 2002 از هرگونه رابطه ای با مودی پرهیز دارند و حتی دولت آمریکا نیز تحت فشارهای کنگره این کشور در سال 2005 از صدور روادید آمریکا برای مودی خودداری کرد و وی تا به امروز اجازه ورود به خاک ایالات متحده را ندارد.
اما موفقیت های برنامه های اقتصادی مودی در گجرات به نوعی خاطره آن خشونت ها را به مرور زمان کمرنگ کرده است و حتی در زندگینامه رسمی وی اشاره ای به این مساله نشده است که کشورهای غربی در سال 2002 از وی خواسته بودند که هر چه زودتر از مقام خود کناره گیری کند. طی ماه های گذشته نیز غربی ها قدم به قدم به مودی نزدیک تر شده و طی هفته های اخیر وی به دیدار سفرای کشورهای غربی و آمریکا در هندوستان رفته است. در صورتی که مودی نخست وزیر هند شود بی تردید آن ممنوعیت در صدور روادید آمریکا برای وی نیز لغو خواهد شد.
منبع: ضفقنا
انتهای پیام/ ز.ح
